Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 18

17
nokkurs konar kafbát. Við vorum sex til átta saman ásamt einum lækni
sem oftast var ítalskur læknanemi. Kúturinn var líkastur kafbát í laginu og
talsverð þrengsli voru þarna inni. Súrefnismettun var aukin verulega ásamt
breytingu á loftþrýstingi. Þetta var líkt apparat og menn sem fá slæma
köfunarveiki eru settir í. Meðan á súrefnismeðferðinni stóð bjó ég hjá Guð-
björgu dóttur okkar og fór einu sinni á dag yfir á spítala.
Aðal læknirinn minn var Brynjólfur Mogensen. Hann er frábær læknir,
rólegur og yfirvegaður en þó gamansamur. Hann sagði að á Íslandi væri
afar erfitt að finna menn sem fengið hefðu svona alvöru skotsár, því hér
væru aldrei stríðsátök og í mesta lagi væru menn að tuddast eitthvað með
hnúum og hnefum sem ekkert gagn væri að fyrir nýnema í læknisfræði. Því
væri hvert svona tilfelli alger happafengur og þess vegna þyrfti að nýta vel
hvert tilfelli sem á fjörurnar ræki. Hann bar í tal við mig einn daginn hvort
ég væri ekki tilleiðanlegur að leyfa honum að nota mig sem kennsluáhald
því hann væri með hóp nema sem gott hefði af að sjá svona flott eintak
með alvöru skotsár. Jú, jú auðvitað var ég meira en til í það, öll tilbreyting
góð! Og þetta varð hin besta skemmtun, alla vega fyrir mig. Já Brynjólfur
var sem góður félagi. Honum tókst alla vega að láta mér finnast sem við
hefðum verið góðir kunningjar alla ævi.
Þótt erfitt sé að vera bundinn fjarri heimili og fjölskyldu leiddist mér
aldrei, allt starfsfólk alveg frábært og þolinmæðin virtist endalaus. Sama
má segja um alla stofufélaga mína þennan tíma, dagarnir fóru í spjall
og frásagnir um það sem á dagana hafði drifið fyrrum sem og dægur-
mál líðandi stundar. Við þannig félagsskap finnst manni tíminn hafa verið
örstuttur. Einnig voru ættingjar og vinir drjúgir að koma að kíkja á kall-
inn. Þegar horft er til baka var tíminn á Borgarspítalanum að mörgu leyti
skemmtilegur enda setti ég mér það strax að líta ekki um öxl og fara að
velta mér upp úr því sem ég gerði rangt. Það hefði orðið endalaust væl og
leiðindi sem engu hefði breytt.
Heim kom ég í júlí og þóttist nú fær í að vera með þótt lítið væri annað
svona fyrst. Ég lærði fljótt að aka Patrolnum með vinstri fót á kúplingu og
bremsu og þann stífa á olíugjöfinni. Ég fór með á minkaveiðar og í einni
slíkri veiðiferð norður á Bala með Sverri syni mínum og Pétri í Ófeigsfirði
taldi ég mig hafa náð að hefna fyrir útreiðina um veturinn þegar ég skaut
mórauðan ref beint fyrir neðan staðinn þar sem skellurinn varð 8. mars