Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 20

19
um veturinn og taldi mig þar með hafa komið fram hefndum. Þetta væri
akkúrat refurinn sem sneri á mig þá, nú væri hann fallinn en ég tórði enn.
Snjómokstri hélt ég áfram í nokkur ár en dró smátt og smátt úr vinnu utan
bús. Samdi þó aldrei frið við minkinn, þann arma þrjót.
Ég var í grenjaleit talsvert áfram. Einu sinni var ég að koma af greni á
Spena norðan við Kaldbaksvík með bakpoka. Tvær byssur og tvær tófur
dingluðu einhversstaðar utan á mér og að auki gekk ég við tvær hækjur.
Ekki beint fyrirmannlegur að staulast niður bratta skriðuna. Er þá ekki rúta
með ferðamenn stoppuð innan við Spenann við hliðina á bílnum mínum.
Allir að snæða nestið úti, – nei útlitið ekki gott, – skyldi liðið leggja á
flótta eða snúast til varnar – útlendingar? - Útgangurinn á mér benti ekki
til að ég væri einhver sportveiðimaður, nei þeir telja mig örugglega vera
villimann, hafa vonandi aldrei heyrt talað um útilegumenn, - staðan ekki
góð. Þá stendur allt í einu einn úr hópnum upp og ég þekki hann strax. Það
var Haukur Jóhannesson jarðfræðingur sem var þá leiðsögumaður í þessari
ferð. Þannig að þetta fór betur en ég var farinn að búa mig undir.
Og enn tóri ég núna 2020 og þær í sameiningu Lilja mín og fröken
heppni eiga þar stærstan hlut að máli. Enn er búskapur okkar svipaður og
áður og enn fer ég í leitir á Hvannadal, þó nú sé það kannski meira til að
vera með og segja sögur en að gera gagn.
En svona er nú einu sinni lífið, stundum stutt, stundum langt. Líka
gaman ekki þó alltaf, en meðan það varir, lifðu því.
Horft af Skollhömrum yfir bæjarstæðið á Bassastöðum. Ljósmynd: Lilja Jóhannsdóttir