Strandapósturinn - 01.06.2020, Blaðsíða 46

45
mannskap af næstu bæjum, oftast frá Seljanesi, Munaðarnesi og Dröngum.
Þegar komið var á rekafjöru var dráttarbátnum lagt við akkeri og róið á
skektunni í land. Viðurinn var skoðaður og metinn og venjulega var byrjað
um fjöru á þeim stað sem mest var rekið. Lagt var fyrir sem kallað var
með þeim hætti að gerð var braut til sjávar úr tveim samsíða röðum af
súlum sem viðnum var síðan velt eftir niður til sjávar og á flot. Þar var fyrir
maður sem stóð í sjónum upp í klof og „batt á“ sem kallað var. Það var gert
með þeim hætti að þrefalt skutulsbragð var sett á grennri enda trésins, því
var síðan stjakað frá og brugðið á næsta tré og og svo koll af kolli og haft
eitt til tvö fet á milli eftir því hve bolirnir voru sverir. Úr þess varð til viðar-
fleki sem kallaðist floti. Þegar flotinn var orðinn hæfilega stór var honum
róið út með skektunni og bundinn í dráttarbátinn. Flotarnir voru hengdir
á svert tóg aftan í bátinn tveir hlið við hlið og næstu tveir hlið við hlið
þar fyrir aftan o.s.frv. Jafnframt var haldið áfram að velta niður og binda á
næsta flota. Þetta var mikil þrældómsvinna og gert í einni törn á aðfallinu.
Að velta fram viði var átakavinna, menn röðuðu sér á tréð og þegar allir
voru tilbúnir sagði sá sem stjórnaði „átök“ og áttu þá allir að taka á af öllu
afli. Stóra rafta þurfti að voga fram og það krafðist mikillar útsjónarsemi.
Kaldsamasta verkið var að binda á en sá maður var jafnan holdvotur allan
tímann. Venjulega tók rekaferð í Skjaldarvík átján til tuttugu tíma en þar
Viðarferð í Drangavík 3. júlí 1990.