Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 47

46
af tók heimferðin um átta tíma. Væri vestlæg átt „í ‘onum“ og talin hætta á
„að ‘ann rjúki upp“ var jafnan farið með löndum á heimleið.
Viðarvinnsla
Þegar komið var að Eyri með viðarflotana voru þeir bundnir við land og
menn tóku á sig náðir. Næsta verkefni var að draga viðinn á land. Jafnan
var skipt í fjöru sem kallað var en það er þegar viðurinn er dreginn upp og
skipt milli manna í jafnstóra kesti. Væri afburðagóð spýta í flotanum var
hún tekin frá til geymslu. Þetta voru kallaðar sparispýtur og voru stundum
unnar þegar allt annað var uppurið eða þegar þær voru við það að verða
ónýtar af elli. Öðrum bolum var komið fyrir við sögina. Þar voru þeir end-
aðir og bútaðir í sex feta lengdir sem er stauralengd. Bolunum var velt eftir
plönkum upp á sögunarborðið og jafnframt hreinsaðar úr þeim steinvölur
sem ganga í ysta hluta viðarins á fjörum. Síðan hófst sjálf sögunin. Bolur-
inn var stilltur af á borðinu og skorðaður af með bökum. Borðið var síðan
keyrt áfram á sagarblaðið uns komið var í gegn. Bolurinn var þá kominn
í tvennt. Síðan var bakkað og annar hvor helmingurinn tekinn fyrir með
sama hætti og svo koll af kolli. Næði sagarblaðið ekki upp úr varð að hvolfa
bolnum við og saga á móti sem kallað var til að ná honum í tvennt. Viður
er mjög misjafnlega góður í sögun. Sumum bolum var hægt að renna við-
Viðarferð í Skjaldarvík árið 1952.