Strandapósturinn - 01.06.2020, Side 96

95
þessi kvöldstund ásamt altarisgöngu
hjá biskupi sé ein af skemmtilegustu
og eftirminnilegustu stundum sem
ég hef upplifað.
Við hjónin höfum frá því að við
fluttum frá Munaðarnesi jafnan
haft þar sumardvöl. Árin liðu og þá
gerist það sumarið 2015 seinnipart
dags, að bíll rennur í hlað. Flest
börn okkar voru þá stödd hjá okkur
og Unnur dóttir okkar fór til dyra
og út á pall. Þá opnast afturhurðin
á bílnum og út kemur maður og
kallar „er karlskrattinn ekki heima?“
Unnur vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið og ekki klár á hvernig hún
ætti að svara þessari spurningu enda spurningin frekar óvenjuleg. Maður-
inn kynnti sig og sagðist vera Trausti á Sauðanesi og spurði Unni aftur
eftir karlskrattanum. En karlskrattinn hafði lagt sig seinnipartinn eins og
margir gamlir menn gera. Var gestum síðan boðið í bæinn og farið í að
vekja karlskrattann og það tókst. Hann heilsaði þeim Trausta, Huldu og
Jóni syni þeirra innvirðulega og bauð velkomin. Eftir þessar sérstöku og
skemmtilegu kveðjur hófust samræður og var komið víða við.
Trausti rifjaði upp gamlar minningar og sagði okkur skemmtilega sögu
frá því að hann var ungur maður á Felli hjá afa sínum og ömmu. Hann
hafði ásamt strákum sem hann nafngreindi ekki verið sendur að Munaðar-
nesi. Ekki sagðist hann muna hvert erindið var, en það sem hann mundi
vel úr þessari ferð var gamall maður sem hét Jón Meyvant og hafði um
langan aldur búið á Munaðarnesi. Hann gaf sig á tal við Trausta og félaga
og vildi vita hvort þeim þætti góður kandís. Þeir sögðu svo vera. Karlinn
veiddi þá upp úr vasa sínum neftóbaksklútinn sinn en hann tók mikið í
nefið. Hann rakti klútinn, sem var langt frá því að vera hreinn, utan af
kandísmolum og færði þeim. Þó þeir sæju varla molann fyrir tóbakinu
sögðu þeir karlinum að þeir ætluðu að gæða sér á honum á heimleiðinni.
En svo fór að á heimleiðinni reyndu þeir að skola tóbakið af molanum í
Trausti Breiðfjörð Magnússon. Myndin
var tekin síðasta árið sem hann lifði.