Strandapósturinn - 01.06.2020, Síða 112

111
Fiskhjallur var einnig niðri á sjávarbakkanum þar sem fiskurinn var
hanteraður, saltaður þorskur í tunnur, þar sem hvert býli átti sína tunnu
inni undir norðurveggnum. Síðan var hengt mikið upp af fiski á rár, þannig
varð harðfiskurinn til, einnig voru þorskhausarnir þræddir á tálknunum
upp á rárnar og hertir og var þetta allt saman mikill og góður matur.
Pabbi var sérlega flinkur við að rífa sundur herta þorskhausa fyrir okkur
krakkana og kunni nöfn á öllum stykkjunum, sem ég er nú búin að gleyma,
nema meyjarsvunta var eitt stykkið í kinninni.
Aðeins man ég eftir að lögð væri lína til lúðuveiða og þótti mér skemmti-
legt að stokka lóðir, en það var þegar önglunum var raðað í sérstök trémót,
þannig að línan sem í balann fór flæktist ekki. Þegar komið var að landi
úr róðri var báturinn (skektan hans Brands) dregin upp í fjöruna með þar
til gerðu spili, var þá hvalbeinum raðað þannig þversum, að báturinn rann
eftir þeim, tveir menn voru á ránni sem lá í gegnum spilið og gengu í
hring. Hinir studdu við bátinn, meðan dregið var, svo voru skorður settar
við hliðarnar þannig hann stæði þegar hann var kominn upp að fjöru-
kambinum. Ég sá svona spil í sumar, niður undir sjó á Broddanesi.
Þorskaflanum var skipt í eins margar hrúgur og veiðimenn voru, síðan
snéri einn sér frá, annar benti á hrúgu og sagði „hver skal þar“ og hinn
nefndi nafn þar til hver hafði fengið sinn part. Fiskur hvarf að mestu úr
Hrútafirðinum um 1950 hvað sem því olli. Fiskurinn var nú eina nýmetið,
mikinn hluta ársins, svo það var skaði mikill er hann hvarf.
Rauðmagaveiði var þó nokkur á vorin, þá var skektunni róið inn að
Stekk og þar voru netin lögð. Mikið tilhlakk var að fá nýjan rauðmaga, en
svo var hann nú orðinn leiðigjarn eftir 1-2 vikur. En reyktur rauðmagi er
einstaklega bragðgóður. Brandur veiddi þó nokkuð af silungi í net, aðallega
út í Brimvík, þar við klettana og einnig var veitt í Kollsárvatni.
Mótekja var upp við Selás og unnu öll býlin við það að vorinu. Það var
mikil erfiðisvinna að kasta móhnausunum upp á bakka, því mógrafirnar
urðu ansi djúpar og síaðist smátt og smátt vatn í þær. Þá voru hnausarnir
klofnir í sneiðar u.þ.b. 5-8 cm þykkar, þær grindaðar og þegar þurrt var
orðið þá var mónum hlaðið í hrauka og geymdur til vetrarins og þá ekið
heim í mókofa á hestasleða. Mókofinn stóð út á barðinu norðan og neðan
við íbúðarhúsið. Þegar fjölskyldan okkar var ein orðin eftir í stóra hús-
inu og Helgi og fjölskylda í hinu, var mór tekinn upp á Kollárnesinu. Þá