Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 113

112
var hægt að flytja þurran móinn heim strax og aka honum í hestakerru
eftir veginum heim, sitja á kerrunni og hafa stjórntauma. Mikið gaman. Þá
lá vegurinn með sjónum frá Prestbakka og út að Stekk, þar upp Stekkj-
arbrúna og heim að hliði, síðan fyrir ofan tún hjá okkur, út svo kallaðan
Kvíabala.
Fjárgirðing var fyrir ofan veg, utan við ána að mestu og upp að Kollsár-
vatni og nokkuð langt út á börðin. Stóð hún fram yfir 1950 er hún var rifin
og girt var fyrir neðan veginn, sem nú var kominn (beint yfir mýrarnar,
neðan við Húsavörðu og beint inn að Prestbakka). Þar með var sjórinn á
eina hliðina og svo girt niður með Fossá að Kollárnesi.
Féð var haft í gömlu girðingunni um sauðburð og gætt að því u.þ.b.
tvisvar á dag. Þá voru lömbin mörkuð og ánum sleppt, ef allt var í lagi. Þá
var fleira fé einlembt en tvílembt og fór í „sögubækur“ ef bar þrílemba! Í
fá ár vorum við Ásdís systir (fædd 1944) látnar passa féð um burðinn og
mátti það ekki fara upp fyrir Háuþúfu eða Húsavörðu né heim fyrir Stekk.
Samviskusemin var slík að aðeins einni kind töpuðum við. Hestana okkar
höfðum við að sitja á. Við tókum með okkur bók og saumadót til að grípa í
ef ærnar voru rólegar. Jæja, en þetta var meðan girðingalaust var.
Svo var smalað til aftekningar í byrjun júlí og tekið af úti í gömlu hlöðnu
Mógröf. Ljósmynd: Þjóðminjasafn Íslands