Strandapósturinn - 01.06.2020, Qupperneq 117

116
svo þvotturinn þveginn upp úr bala og nuddaður á þvottabretti. Þetta var
mikil erfiðisvinna, engin vél og allt unnið í höndum. Rennandi vatn var
og þró til að skola í. Einnig voru þarna tveir pottar, sem vatnið var hitað
í og kveikt undir með mó, spýtum og kolum. Rúmfötin voru soðin í sápu-
vatni í þessum pottum, svo þau yrðu hvít og fín. Hreinn þvotturinn var svo
hengdur út á snúru eða í þurrkhjallinn sem var við þvottahúsið.
Einnig var þarna smiðja. Þar smíðuðu bændur skeifur o.fl. úr járni. Þeir
bjuggu líka til gúmmískó og höfðu þar til gerð trémót með skóstærðum.
Ég man þegar pabbi kom með þvottavél í kerru og var þá búinn að
kaupa lítinn ljósamótor og þar með voru komin rafljós. Þvílík viðbrigði.
Reyndar var um tíma vindmylla uppi á skúrþaki hjá okkur. Helgi og Valdi-
mar voru einnig með vindmyllur á einhverjum undirstöðum. Það var erfitt
að eiga við þær allar, í minningunni var ýmist of hvasst eða logn, en þær
dugðu þó á köflum í nokkur ár.
Það þótti gott að hafa rennandi vatn inn í húsunum, svo ekki þyrfti
að bera vatn í bæinn og einnig í skepnur, en þó var algengt á þeim árum
að þyrfti að vatna þeim. Erfitt verk var að bera vatn í fötum og vildi það
skvettast á mann. Betra var að nota þá grindur til að halda fötunum aðeins
frá, svo síður skvettist yfir fótleggi. Rennandi vatn var þó í flestum húsum
heima, en þurfti að láta renna í stokkana fyrir féð og bera vatn í lömbin og
hestana. Hestarnir voru alltaf teknir á gjöf svona í byrjun febrúar og gefið,
en þeir voru reknir út á börð á beit að deginum. Komu þeir oftast sjálfir
heim seinnipart dags, fyrir myrkur. Í hesthússtallinum var kindabaðkar
sem féð var baðað í einu sinni að vetrinum til að drepa færilúsina sem olli
miklum kláða hjá kindunum. Keypt var til þess gert duft, sem hrært var
út í vatnið og kindunum lyft upp í og settar alveg á kaf augnablik. Síðan
fóru þær upp tröppur upp í stallinn og rann þá af þeim vatnið í karið aftur.
Vatnið var hitað í stóru pottunum í þvottahúsinu og ausið í stórar tunnur
sem settar voru á hestasleða og einn dráttarklárinn dró þær upp að hest-
húsi. Þetta var erfitt og sóðalegt verk, en það gerðist ekki meira spennandi
hjá okkur krökkunum. En kindurnar voru ekki léttrækar inn í hesthúsið,
þær vissu hvað til stóð.
Flestir voru í ullarnærfötum og man ég eftir ullarsokkum sem náðu upp
fyrir mið læri og svo prjónabuxur með smá skálmum niður á sokka, sem
haldið var uppi með sokkaböndum, en þau voru fest á svokallað kot sem