Editiones Arnamagnæanæ. Series B - 01.07.1962, Page 17
Indledning
XI
Der er intet titelblad, men everst pá bl. lv, hvor
den forste vise begynder, stár overskriften Nockur
fornnkvæde til gamans. Pá rectosiden har Gissur
Sveinsson skrevet en dedikation til sin ovennævnte
slægtning og kollega, Jón Arason i Vatnsfjord: “Þetta
kvædakver fæ eg vnderskrifadur þeim Eruverduga
Heidursamlega Og Wellærda kienne manne Syra
Jöne Arasyne til Eignar Sier til gamans og Skiemtunar
ad Lesa”. Dedikationen er dateret d. 12. juh 1665,
den dag da hándskriftet ifolge kolofonen blev fuld-
fort.
G er helt igennem skrevet med Gissur Sveinssons
egen hánd, som ogsá kendes fra et par dokumenter
i broderens, biskop Brynjólfur Sveinssons, kopibog
(AM 268 fol., s. 14-18) og fra et brev i AM 1058 4to
III. Versene skrives fortlobende, dog sáledes at et
nyt vers altid begynder forrest i en linje. Afslut-
ningen af en metrisk linje markeres gerne ved en lille
streg (komma), som temmelig regelmæssigt anbringes
efter et rimord inde i verset. • I firelinjede strofer
med rim i 2. og 4. linje stár et sádant tegn altsá
normalt efter 2. linje. Derimod er anvendelsen af
komma efter de rimlose linjer (1. og 3. linje) mere
sporadisk, jfr. s. xlv f. Nár der er et omkvæd, skrives
dette fuldt ud ved forste og som regel ogsá ved sidste
vers i en vise, men ved de andre vers begrænses
omkvædet til den del som der er plads til i linjen
efter at selve verset slutter. Hvis verset slutter sidst
i en linje, udelades omkvædet gerne, men nogle gange
anbringes det dog i en linje for sig. Nár pladsen til
omkvædet er kneben, foretrækker skriveren at skrive
det forste eller de forste ord i deres fulde form og sá
eventuelt slutte med et forkortet ord, i stedet for
at forkorte det hele. Et særlig bemærkelsesværdigt
træk i retskrivningen er en næsten korrekt adskillelse
af i og y, ei og ey; derimod er forholdet med hensyn