Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2019, Blaðsíða 11

Siglfirðingablaðið 11
illum látum, slegið upp böllum
og jafnvel leigt salinn út þess á
milli. Svona eftir á að hyggja var
þetta ekki endilega skynsamlegt
fjárhagslega séð, en tíminn sem
fór í hönd var skemmtilegur
og nokkurs konar framhald á
Glaumbæjargjálífinu. Þetta var
á margan hátt frábær aðstaða
og heilmikið ævintýri fyrir
unga menn eins og okkur. Við
spiluðum meira en við höfðum
áður gert, fórum út úr bænum
eins oft og við gátum en fylltum
upp í eyðurnar með því að spila í
Sjallanum. Stundum gekk það vel
en stundum urðu líka afgerandi
messuföll. Ég man að einu sinni
kom ég óvenju vandræðalegur inn
á bæjarfógetakontórinn til að gera
upp söluskattinn eftir dansleik
helgarinnar. Það hafði verið
seldur nákvæmlega einn miði og
Braga Magg sem þá var gjaldkeri
hjá fógeta fannst þetta miklu
fyndnara en mér.
Oh, mamy blue.
Lagið sem varð svo ofurvinsælt
að fáheyrt er, strax frá því að það
heyrðist fyrst í “Lögum unga
fólksins” á þriðjudagskvöldi og
áður en vikan var öll, var lagið
á hvers manns vörum og sinni.
Eins og var gjarnan siður þeirra
sem gerðu út á poppmarkaðinn,
var setið yfir umræddum
útvarpsþætti með kassettutæki ef
þar kæmi eitthvað nýtilegt fram
og vísifingur og langa töng hægri
handar voru þá tilbúnar á rec og
play takkanum. Þannig gerðist
það einmitt að ofursmellurinn
“Oh mamy blue” rataði inn á
bandið, en það var þá flutt af
bresku hljómsveitinni Pop Tops
en fljótlega gefið út af SG­hljóm­
plötum með Mjöll Hólm. Það
var auðvitað æft í einum hvínandi
hvelli, því leiðin lá þá einmitt í
Allann á Akureyri helgina eftir.
En það sem gerðist þegar við
spiluðum lagið verður vart með
orðum lýst. Salurinn hreinlega
ærðist og þó einkum og sér í lagi
yngri hluti kvenþjóðarinnar. Því
verður ekki neitað að lagið féll
afar vel að raddöndum söngvarans
Guðmundar Ingólfssonar sem þá
var rétt kominn yfir tvítugt. Við
urðum svo auðvitað að endurtaka
það sex, átta eða tíu sinnum um
kvöldið og ég er ekki frá því að
einhverjar ungmeyjar hafi fellt
ofurlítið aðdáunartár við brún
hljómsveitarpallsins og fótskör
meistarans. Eftir að ballið var
búið hófst þessi venjubundna
rútína sem flestir popparar þekkja
svo vel, það var farið að aftengja
hljóðfærin, pakka niður og gera
okkur klára til heimferðar. Að
þessu sinni vorum við þó einum
færri en vanalega, því eftir að
við vorum búnir að pakka, gera
upp og koma hljóðfærunum
út í bíl, var söngstjarnan enn
að gefa ungum táningsstúlkum
eiginhandaráritanir. Þennan dag
öfundaði ég Gumma Ingólfs af
kvenhylli sinni.
Safnað fyrir Vestmanneyinga.
Aðfaranótt 23. janúar 1973
hafði ég sofnað út frá útvarpinu
en glaðvaknaði þegar fréttir
hófust allt í einu um miðja nótt.
Eldgos á Heimaey. Var þetta
eitthvert furðulegt grín eða
blákaldur veruleikinn? Ég var
nokkra stund að átta mig á því
að þarna væri allt í alvörunni
því á gömlu gufunni sem þá var
eina útvarpsrásin, var sjaldan
mikið grín í gangi. Jörðin hafði
rifnað í verstöðinni Vestmanna­
eyjum og logandi eldstólpar
teygðu sig til himins. Hraun
flæddi og síðar byrjuðu eitraðar
gufur að leggjast yfir bæinn.
Þriðjungur bæjarins grófst undir
hraun og ösku og ljóst var að
margir þurftu aðstoðar við. Við
fundum til samkenndar með
löndum vorum hinum megin
á Íslandskortinu og málið var
rætt á næsta hljómsveitarfundi.
Jú, við skyldum ganga á undan
með góðu fordæmi og safna
saman liði sem væri sammála
okkur að því leyti að eitthvað
þyrfti að gera og það strax. Ég
talaði við Odd Thorarensen þann
ágæta mann og bað hann um
að fá leigðan bíósalinn. Hann
spurði að sjálfsögðu hvað stæði
til og ég sagði honum að við í
hljómsveitinni Frum vildum
halda tónleika með það að
markmiði að safna einhverjum
aurum fyrir Vestmanneyinga. Þá
kostar salurinn ekki neitt svaraði
Oddur af bragði og andlitið á
honum varð allt í einu alveg
rosalega alvarlegt. Ég talaði við
fleiri og ennþá fleiri. Allir voru að
sjálfsögðu til í að gera allt sem í
þeirra valdi stóð því málstaðurinn
var óumdeilanlega góður. Eftir
nauðsynlegan undirbúning var
skemmtunin síðan auglýst og
haldin í bíóinu fyrir næstum því
fullu húsi. Eftir helgina þegar ég
mætti á skrifstofu bæjarfógeta til
að gera upp söluskattinn vegna
skemmtunarinnar, tók þáverandi
gjaldkeri á móti mér með svolítilli
ræðu þar sem hann lofaði framtak
okkar strákanna og sagði það
jafnframt fullkomlega óeðlilegt
að ríkissjóður væri í þessu tilfelli
eini aðilinn sem hagnaðist. 25%
söluskattur af þetta mörgum
miðum gera... Jæja mættu ekki
fleiri? Hann glotti flírulega
og ég velti því fyrir mér eitt
augnablik hvort ég ætti að hafa
góða samvisku eða slæma vegna
skilanna á söluskattinum. “Þetta
er bara fínt svona”. Kvittunin
var handskrifuð eins og alltaf var
gert í þá daga, gjaldkerinn rak
síðan stimpilinn af afli ofan á
blaðið og málið var dautt frá hans
bæjardyrunum séð. Í framhaldinu
lá leið mín út á Hvanneyri því
presturinn okkar var náttúrulega
í forsvari fyrir Hjálparstofnun
kirkjunnar á Siglufirði.