Skessuhorn - 29.06.2022, Síða 20

MIÐVIKUDAGUR 29. JÚNÍ 202220
Við stelpurnar af Skaganum;
Hrönn, Solla, Dobba, Rósa og
Ingunn byrjuðum að halda hóp-
inn í kringum 1971, þó við hefð-
um þekkst meira eða minna frá því
í sandkassanum. Í tilefni af 50 ára
vináttu og samheldni var nú loks-
ins tími kominn til að fagna þessum
tímamótum. Það gerðum við með
hittingi á veitingastaðnum Galitó í
síðustu viku.
Árin eftir 1971, það var á bíl-
prófs- og bíladelluárunum; já og
það var rúntað og rúntað. Þegar
svo rúnturinn kláraðist var rúnt-
að aðeins meira. Það skipti okkur
skvísurnar ekki máli hvernig eða
hverrar tegundar bíllinn var, bara
að að hann færi í gang og kæmist
þangað sem við þyrftum að fara.
Fjölskyldubílar komu nokkuð við
sögu, þ.e. þegar hægt var að plata
foreldrana, en frægastur er gamli
Gulur hennar Dobbu, þar sem bíl-
stjórasætið samanstóð eitt sinn af
þremur varadekkjum því uppruna-
lega sætið var bilað. Á þessum árum
vorum við mjög liðtækar í aksturs-
íþróttagreinum, til að mynda hæg-
akstri sem fólst í því að safna fyr-
ir aftan sig góðri röð og einnig var
farið á hinn enda litrófs ökuleikni
og stundaður kappakstur.
Við komumst þó allar heilar frá
þessum æfingum, að mestu leyti, því
eitt sinn, sennilega árið 1972 fórum
við á sveitaball á Hlöðum, Gömlu
Hlaðir, sem brunnu reyndar endur
fyrir löngu. Við tróðum okkur all-
ar saman inn í einn fjölskyldubílinn
og ókum sem leið lá að Hlöðum.
Nema hvað. Við komum þarna og
bílastæðið er algjörlega fullt, nema
eitt stæði á milli tveggja bíla, sem
þótti ótrúleg heppni! Bílstjórinn
ákveður að sjálfsögðu að skella sér
þar, enda við allar yfirspenntar að
komast sem fyrst á ballið. En síð-
an vitum við ekki fyrr en bílljósin
lýsa til himins eins og friðarsúlur
og við vorum á hraðferð niður eitt-
hvað. Og þá var þarna skarð í bíla-
stæðinu! Við lentum ofan í skurði
sem var auðvitað ástæðan fyr-
ir því að enginn hafði lagt þarna.
En við komumst allar heilar frá
þessu og það var nú sjálfur Þórð-
ur á Hvítanesi sem dró okkur upp
úr skurðinum. Þetta varð nú okkar
síðasta sveitaball, vorum ekki skap-
aðar fyrir svona troðning, sveitt lið
og skörð á bílastæðum, þannig að
nú tók Hótelið við.
En á sveitaballsárunum fórum
við allar fimm í eina eftirminnilega
tjaldútilegu um Verslunarmanna-
helgina árið 1972. Fórum þá með
Akraborginni í höfuðborgina og
þaðan með rútu hins fræga Óla
Ket að Laugarvatni, en þar var ein
aðalútihátíðin það sumarið. Við
vorum 17 og 18 ára gamlar! Eins
og tíðkaðist í gamla daga þegar
fólk fór í útilegur samanstóð nestið
af sviðakjömmum, soðnu hangi-
keti og því um líkum þjóðlegum
fæðutegundum. Fyrirbærið pizza
var t.d. ekki til á þessum árum!
Við tjölduðum gömlu fjöl-
skyldutjaldi með lausum botni og
heimasmíðuðum súlum með mikl-
um glæsibrag. Síðan fórum við
á skverinn til að meta aðstæður,
skoða svæðið og skanna strákaúr-
valið. Þegar við komum til baka
var nú mesti glæsibragurinn horf-
inn af hýbýlum okkar því einhverj-
ir óprúttnir höfðu gert sér lítið
fyrir og stolið framsúlunum úr
tjaldinu þannig að það var fremur
lágreist að sjá. Við hittum nokkra
vaska Skagamenn sem létu sig ekki
muna um að bjarga skvísunum
og redduðu súlum í tjaldið. Þetta
kostaði þó sitt því að mjög fjöl-
mennt var í tjaldinu um nóttina af
ástæðum sem við kjósum að ræða
ekki frekar.
En að Hótelinu. Sem sagt gamla
Hótel Akranes. Þaðan eru margar
minningar. Þar voru auðvitað all-
ir sætustu strákarnir í bænum -
annars hefðum við nú aldrei nennt
að vera þar. Það má segja að við
höfum verið með passa á Hótel-
ið, því þar héldum við til öll föstu-
dags- og laugardagskvöld. Við
viljum reyndar meina að við höf-
um verið upphafsmenn að „Inn-
ipúkanum“ sem síðar varð árleg-
ur atburður í Reykjavík. Því eina
verslunarmannahelgina, senni-
lega árið ´73, fórum við í bíó á
fimmtudegi, síðan var það Hótel-
ið föstudag, laugardag, sunnudag
og mánudag og að sjálfsögðu vor-
um við mættar aftur á föstudegin-
um þar á eftir. Geri nú aðrir betur!
Við vorum því í góðri æfingu og
úthaldið gott á þessum árum. Við
munum m.a. eftir einum hjónum
sem voru nokkuð oft í hótelinu.
Við spurðum hver aðra: „Hvað er
svona gamalt fólk að gera hér?“
Nota Bene, þau voru þá 27-28 ára.
Eins og áður segir erum við
fimm vinkonurnar í hópnum. En
við slepptum því að nefna strákinn
í hópnum. - Og það er enginn ann-
ar en hinn eini sanni Elton John.
Það má segja að hann sé sjötti
aðilinn. Það er ekki hægt að telja
hversu oft við höfum lagst á gólf-
ið í miklum fíling og hlustað t.d.
á Your song, Daniel eða einhverja
aðra gullmola. Og auðvitað skellt-
um við okkur svo á útitónleikana
með Elton þegar hann kom hing-
að á Klakann í kringum aldamótin
síðustu. Og okkur fannst við auð-
vitað ennþá vera 17 ára. Þarna sát-
um við í kulda og trekki á Laugar-
dalsvellinum, með rauð nef, algjör-
lega heillaðar af goðinu okkar sem
í mikilli fjarlægð var eins og kræki-
ber í því neðra, en fjarlægðin gerir
fjöllin blá og karlinn virkaði bara
fjarska fallegur.
Árin liðu og við vorum farn-
ar að nálgast tvítugsaldurinn. Og
samkvæmt tíðarandanum á þess-
um árum var lítið annað framund-
an fyrir svo aldnar dömur en að
huga að því að stofna heimili. En
að sjálfsögðu stofnuðum við líka
saumaklúbb, líklega árið 1975 og
það var ekkert minna en að mæta
hálfs mánaðarlega. Og við létum
okkur nú ekki muna um að sitja
til klukkan eitt eða tvö á nóttunni
þótt flestar voru með smábörn og
þurftu að mæta í vinnu næsta dag.
Og mikið var prjónað, heklað og
saumað, skvaldrað og etið snakk. Á
öllum þessum nærri 50 árum hefur
það aldrei klikkað, þ.e. þetta með
snakkið, þótt handavinnan hafi
stundum verið lögð til hliðar.
Á þessum ráðsettu árum vorum
við líka duglegar að hittast með
mökum og fara saman í helgarferð-
ir í höfuðborgina. Svo voru það nú
nýársböllin sem voru haldin í Hót-
elinu, vorum ekkert smá glæsilegar
og flottar á síðkjólunum. Ekki má
gleyma hinum frægu Pottapartí-
um, þar sem við elduðum góðan
mat og að sjálfsögðu hlustuðum
við á Elton John - og enduðum í
pottinum, þar sem karlarnir þjón-
ustuðu okkur sem aldrei fyrr með
guðaveigum, þessar elskur.
Síðan er það Heiðars-snyrtis
tímabilið okkar! Það má segja að
við séum með prófgráðu frá hon-
um. Hjá Heiðari vorum við lit-
greindar í bak og fyrir, lærðum
að mála okkur, öll frægu trixin
hans við að ganga, setjast á stól og
standa upp, hvernig við ættum að
vera klæddar ef við skyldum lenda
í slysi.
Við hlökkum alltaf meira og
meira til að hittast og eldast saman.
Við erum búnar að fatta hvað það
eru mikil forréttindi að tilheyra
vinahópi sem hefur haldið saman í
öll þessi ár. Við eigum því von á að
samverustundir okkar verði fleiri
og horfum fram á skemmtilega
tíma saman í ellinni – hvenær sem
hún nú kemur...
Fimmtíu ára samveru fögnum við
kátar,
þessar fimm fræknu konur og einsk-
is eftirbátar.
Gleði og vinátta í hávegum eru
hafðar,
árin hratt þau líða og nýjar sögur
sagðar.
Við fögnum hverju ári með þakk-
læti í huga,
og hverri þraut við tökum, því hún
mun ei buga.
Brosandi og glaðar út í lífið áfram
stefnum
og saman lífsins njótum – eftir
ástæðum og efnum.
(ir)
Hópurinn skráði.
Búið er að gefa út QR kóða þar sem
finna má leiðarvísi fyrir væntan-
lega stórsýningu um Dali og Vest-
firði, en listsýningin nefnist Nr4
Umhverfing. Skessuhorn hefur
fjallað um sýninguna fyrr í sumar,
en hún verður opnuð 2. júlí næst-
komandi. „Þó að leiðarvísirinn sé
ekki fullkominn ennþá, þá er þegar
hægt að sjá einhvern hluta henn-
ar nú þegar og við stefnum auðvit-
að á að klára allt fyrir 2. júlí,“ seg-
ir Þórdís Alda, einn skipuleggj-
andi sýningarinnar í samtali við
Skessuhorn. „Auk þess ætlum við
að setja upp stóran dúk með logói
Umhverfingar á vegginn á Félags-
heimilinu Árbliki í Dölum, en dúk-
urinn snýr að þjóðveginum. Einnig
verða í þessari viku sett upp kynn-
ingarspjöld í anddyri Árbliks þar
sem fram koma upplýsingar um alla
sýnendurna 126.“
mm
QR kóðinn fyrir
Nr.4 Umhverfingu.
QR kóði fyrir Umhverfingu og
upplýsingar í Árbliki
Fögnuðu fimmtíu ára vinkvennasambandi
Tími rúntanna, hótelsins, sveitaballanna, Heiðars snyrtis og Eltons rifjaður upp
Vinkonurnar á Galitó í síðustu viku. F.v: Ingunn Ríkharðsdóttir, Droplaug Einarsdóttir, Hrönn Ríkharðsdóttir, Sólrún Guðleifsdóttir og Rósa Mýrdal.