Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Qupperneq 8

með svo lúmskan húmor að menn veltust um af hlátri yfir ein-
hverju sem hann sagði, jafnvel í örfáum orðum. En hugsaðu
þér. Stundum þegar Ingólfur kom úr sölutúr frá annað hvort
Bretlandi eða Þýskalandi, og það bar upp á jóladag, varð skipið
að liggja um kyrrt á ytri höfninni, þangað til á annan, jafnvel
þriðja í jólum, vegna þess, að það var of dýrt að hafa skipið
bundið við bryggju. Það væri ekki hægt að bjóða upp á þetta í
dag, er ég hrædd um.
– En mátti ekki áhöfnin fara í land, spyr ég.
– Nei, svarar Sigrún. Hún varð að hýrast um borð þangað til
að hægt var að afgreiða skipið. Og síðan voru tollararnir þaul-
setnir þegar þeir mættu. Því þá var boðið upp á bjór sem ekki
var á hvers manns borði á þeim tíma.
– Fóruð þið þá niður að höfn að taka á móti pabba þínum?
– Já, það gerðum við alltaf. Þegar von var á pabba í land,
sendi mamma okkur upp á hól í holtinu hér fyrir ofan að
athuga hvort sæist í Ingólf. Við hlupum kannski nokkrar ferðir
upp á holt áður en við sáum, að skipið nálgaðist loksins ytri
höfnina.
– Voru þeir þá í sambandi við land?
– Já, og við hlustuðum alltaf á stuttbylgjuna, en aldrei þó
eins og þegar veðrið var í ham. Þá var hlustað og beðið. Og
mikið var okkur létt þegar við
heyrðum á bátabylgjunni að Ingólfur
var kominn í var. Þá fyrst gat
mamma sofnað róleg. En mikið
fannst mér átakanlegt þegar við
komum á bryggjuna að taka á móti
pabba og sáum mennina koma upp á
bryggju kalna á fingrum og í andliti
eftir erfiðan túr. Það var skelfilegt
og situr í sálinni. Svona var þetta á
síðutogurunum.
– En hvernig var það, kom pabbi
þinn ekki með eitt og annað handa
ykkur úr þessum siglingum?
– Jú, jú, við fengum St. Michael-
peysur, nælonsokka, eða heilsokka
eins og þeir voru kallaðir, stretsbux-
ur, ávexti og sælgæti og fleira sem
fólk átti ekki að venjast. Fyrir vikið
var ég lögð í einelti. Við áttum ýmis-
legt sem aðrir gátu ekki eignast og
grunnt var á öfundinni. Mér var
jafnvel ekki hleypt inn á heimili af
því ég var dóttir pabba míns. Nei,
hingað inn kemur Sigrún ekki,
sögðu mæðurnar. Í skólanum var sparkað í mann og talað um
fötin sem ég klæddist, peysurnar og buxurnar. Svo keypti pabbi
bíl, Ford Cortinu. Mig minnir að það hafi verið strax 1962
þegar Cortina var fyrst kynnt til sögunnar í heiminum. Þá
keyrðu Reykvíkingar yfirleitt á Moskovitch, sem var, þegar í
harðbakkann sló handsnúinn í gang, og Volgu, en báðir bílarnir
komu frá Sovétríkjunum.
Var svo mikill kommi
Heimilisbragurinn á Austurbrún 33 markaðist af atvinnu hús-
bóndans. Skipstjórans hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur, Sigurjóns
Stefánssonar. En það var húsmóðirin, Ragnhildur Jónsdóttir,
sem bar hita og þunga af heimilishaldinu.
– Mamma var kjölfestan í lífi okkar, segir Sigrún. Hún sá um
allt og hélt öllu saman. Sótti peningaumslagið í Bæjarútgerð
Reykjavíkur, greiddi reikninga, sá um heimilið en var þó svo
mikil félagsvera. Hún unni söng og leiklist og var sannkallaður
gleðigjafi og sprelligosi. Hún fékk pabba til að brosa, en hann
var miklu þyngri á bárunni og sagði stundum við mig: „Þetta
eru nú meiru fíflalætin í henni mömmu þinni, Sigrún“. Mamma
lét þetta sem vind um eyru þjóta og var potturinn og pannan í
Togarinn Bjarni Benediktsson RE 210 kom nýr til landsins í janúar 1973 og var þá stærsti skuttogari íslenska
flotans, um 950 tonn. Myndin er tekin í brú skipsins. Frá vinstri Sigurjón skipstjóri, Björn Bjarnason, sonur
Bjarna Benediktssonar sem skipið var látið heita eftir, Rut Ingólfsdóttir fiðluleikari, eiginkona Björns, Hrafn Þór-
isson, síðar starfsmaður NATO og eiginmaður Guðrúnar Bjarnadóttur sem er honum á hægri hönd en Guðrún gaf
skipinu nafn. Við þekkjum ekki manninn sem er Guðrúnu á hægri hönd en það er Spánverji, líklega forstjóri
skipasmíðastöðvarinnar er sá um smíðina. Lengst til hægri er Þorsteinn Arnalds, forstjóri Bæjarútgerðar Reykja-
víkur frá 1961 til 1975.
8 – Sjómannablaðið Víkingur
sendir félögum sínum
og fjölskyldum þeirra
bestu kveðjur og hamingjuóskir
í tilefni Sjómannadagsins.Félag skipstjórnarmanna