Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2017, Qupperneq 26

Til að komast úr þeim látum sem mættu okkur við komuna
á miðin var siglt í var til Siglufjarðar. Lagst var að bryggju en
þaðan vorum við reknir vegna þess að hún ætlaði sundur að
ganga vegna hreifingar skipsins. Ekki var um annað að gera en
að varpa akkerum fram af kaupstaðnum og þar lágum við yfir
þjóðhátíðardaginn.
Það féll í minn hlut að ferja menn til hátíðarhaldanna á létt-
bátnum og sækja þá aftur á tilskyldum tíma. Gekk þetta eftir
utan þess að tvo vantaði þegar ég lagði að bryggju til að sækja
skipsfélagana. Ferjaði ég þá sem mættir voru um borð í Helga
og fór síðan aðra ferð til að huga að þeim sem ekki höfðu mætt.
Þegar ég fann þá helltu þeir yfir mig óbótaskömmum fyrir að
hafa skilið þá eftir. Mér þótti þetta miður því ég hafði staðið við
mitt en þeir ekki.
Þar sem skammirnar dundu áfram á mér þegar í bátinn var
komið ákvað ég að þagga niður í þeim í eitt skipti fyrir öll. Í
ládeyðunni innan tangans setti ég bátinn á fulla ferð. Þegar fyrir
tangann kom stakk báturinn sér í fyrstu ölduna og sjórinn kom
óbrotinn yfir stefnið. Mennirnir ráku upp ramakvein og báðu
mig að slá af sem ég gerði ekki fyrr en við skipshlið.
Það voru hundblautir spariklæddir menn sem skriðu um
borð í Helga daginn þann en ekki heyrði ég framar skammar-
yrði af þeirra vörum eftir sjóferðina.
Háseti og verkfallsbrjótur!
Þegar brælan gekk niður var haldið á miðin en fljótt kom í ljós
að nótin var hinn mesti gallagripur. Það var sama hvernig
kastað var að hvert kast gaf aðeins örfáar tunnur af síld. Ein-
hverra hluta vegna flögraði neðri teinn nótarinnar upp í sjó þá
snurpað var og skar aðeins ofan af torfunum. Einnig virkaði
astikið illa þar sem að sjónsvið þess var takmarkað því geisli
þess var of hátt stilltur.
Á leið út frá Siglufirði að lokinni fyrstu löndun bræddi burð-
arlega skrúfuáss á milli vélar og skutpípu úr sér. Þarna var skip-
ið á reki skammt undan landi í álandsvindi. Kallað var eftir að-
stoð Landhelgisgæslunnar og kom varðskip á staðinn og dró
okkur til Akureyrar þar sem skipið var tekið á land.
Dagblöð létu ekki sitt eftir liggja með lýsingum á þeirri
lífshættu sem þau sögðu okkur hafa ratað í vegna þessarar
bilunar. Sannleikurinn var aftur móti sá að lífshættan var ekki
meiri en sú sem maður tekur við að labba yfir götu á góð-
viðrisdegi.
Þar sem vitað var að járniðnaðarmenn voru í verkfalli var
kálið ekki sopið þó að í ausuna væri komið með slipptökunni á
Akureyri. Fenginn var maður til viðgerða sem átti og rak bobb-
ingaverkstæði á staðnum og því ekki í verkfalli. Hjálpaði hann
vélstjórunum sem unnu við lagfæringar á burðarlegunni.
Enginn járniðnaðarmaður fékkst aftur á móti til aðstoðar við að
breyta hallanum á astikinu.
Þar sem ég hafði nýlokið sveinsprófi í járniðnaði spurði skip-
stjórinn mig hvort ég treysti mér í verkið. Ekki fannst mér það
fýsilegur kostur að hefja vinnu í fagi, sem tekið hafði mig fjög-
ur ár að læra, með því að gerast verkfallsbrjótur. Ekki var þó
um annað að ræða en að láta sig hafa það ef einhver von ætti að
vera um að skipið kæmist á miðin.
Í miðju verki komu þrír verkfallsverðir og spurðu mig hvort
ég vissi ekki að járniðnaðarmenn væru í verkfalli og öll járn-
iðnaðarvinna bönnuð. Ég svaraði því til að háseti væri ég á
skipinu og skipstjórinn hefði skipað mér í verkið og við hann
yrðu þeir að tala. Þetta slapp nú til því að næst þegar verðirnir
mættu á staðinn hafði ég lokið verkinu.
Satt best að segja var beygur í mér þegar ég sótti um vinnu á
járnsmíðaverkstæði á Akureyri um haustið og mætti þar fyrst-
um manna einum úr verkfallsvörslunni. Vinnuna fékk ég og
vann með öllum þessum verkfallsvörðum en aldrei hef ég árætt
að spyrja þá hvort þeir hafi áttað sig á að þarna var verkfalls-
brjóturinn kominn í allri sinni mynd.
Uppreisn um borð
Þegar siglt var á miðin eftir viðgerðin var ný nót tekin á Dalvík
og eftir það skein sólin. Hæstu skipin voru þá komin með
Snorri Snorrason flugmaður tók þessa mynd af hluta áhafnarinnar á Sæborgu
BA. Talið frá vinstri: Ingimar Jóhannesson vélstjóri, Sævar Mikaelsson háseti,
Unnar Mikaelsson háseti, Haraldur Matthíasson stýrimaður, Árni Björn Árna-
son, háseti og greinarhöfundur, Víðir Kristjánsson háseti og Benedikt Erlingur
Guðmundsson háseti.
26 – Sjómannablaðið Víkingur