Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.2013, Qupperneq 16

16 – Sjómannablaðið Víkingur
Mikið er á döfinni. Arnbirni hef-
ur tekist að leysa ágreining við
Marselíus skipasmið á Ísafirði. Nýi bát-
urinn, Ólafur Sólimann KE 3, siglir salt-
an sjó og búið er að stofna hlutafélagið
Kirkjuklett hf. Báturinn er góður og
fyrirtækið fer svo vel af stað að Arn-
björn og félagar taka að svipast um eftir
stærra vinnsluhúsi. Og er þar komið
frásögninni.
Frystihús
Um haustið bauðst okkur í gegnum Út-
vegsbankann, að kaupa gamalt íshús við
Hafnargötuna í Keflavík, sem hét Félags-
hús hf. og var eingöngu notað til fryst-
ingar á beitusíld. Einnig gat fólk fengið
að leigja þar skápa til að geyma í kjöt og
annað.
Ég man eftir því að þegar ég var strák-
ur voru tvær stórar tjarnir við endann á
húsinu, þar sem ís var höggvinn og
geymdur í frystiklefum og svo malaður
eftir þörfum. Í þessu húsi voru ekki
hraðfrystitæki, heldur voru pönnurnar
settar í saltpækilsblöndu og var þetta
talin mjög góð beita. Þeir vildu bara síld
úr Jökuldýpinu. Hún var oft stærri og
feitari, svo kom hún ópressuð úr pönn-
unum. Sjöstjörnubræður höfðu átt þetta,
en á undan þeim Jósafat Arngrímsson.
Einhvern vegin gat hann selt part af lóð-
inni, sem fylgdi húsunum, eða landið
þar sem ístjarnirnar höfðu verið, en það
voru hornlóðir frá Hafnargötu og Vatns-
nesveg og voru náttúrulega veðsettar
með eigninni. Þetta upplýstist ekki fyrr
nokkrum árum seinna og þá fyrnt. Hann
lenti í einhverjum ógöngum og þáver-
andi póstmeistari á Keflavíkurflugvelli,
sem hafði keypt af Jósafat einhverjar
ávísanir, sem engin innistæða var fyrir,
fékk á sig endurskoðun og missti jobbið.
Þessvegna var Póstur og sími með fyrsta,
eða annan veðrétt í húsunum. Jósafat
hafði byrjað með einhverja rækjuvinnslu
þar.
Sjöstjörnubræður voru að gera upp
hraðfrystihús, sem Karvel Ögmundsson í
Njarðvík hafði rekið um áraskeið. Það
var stórt og miklu stærra en þetta, enda
þeir langt á undan okkur í útrásinni.
Þetta hús átti heilmikla sögu. Það var
reist 1913 af útgerðarmönnum úr Kefla-
vík og Njarðvíkum, það er að segja fyrri
helmingurinn. Enn svo kom fyrri heims-
styrjöldin og seinni helmingurinn kom
ekki til landsins, fyrr en að henni lok-
inni. Nú er ég að segja söguna, eins og
ég heyrði hana, sem krakki, en ég held
að í höfuðdráttum sé hún rétt. Það var
gaman að skoða innviði þessa húss, allar
stoðir og bitar voru merkt með róm-
verskum tölum, engu líkara en að það
hafi verið sett saman úti í Noregi, merkt
saman og tekið í sundur aftur.
Seinni hlutinn, sem kom eftir stríðið,
voru bara sperrur og þverbitar, því að
hliðarnar í honum voru steyptar og
veggirnir voru um hálfur metri á þykkt.
Ég er ekki viss, hvenær frystivélar
komu í húsið, en ég man að þegar dísel-
vélin, sem dreif frystipressurnar og var af
Ruston gerð og tveggja strokka, sem lágu
á hliðinni, var sett í gang á morgnana, þá
vöknuðu flestir í plássinu. Það voru ör-
ugglega engir hljóðdeyfar við hana, því-
líkir skellir.
Sem sé, þetta hús fengum við hjá Út-
vegsbankanum, það tók marga mánuði
að koma því í skoðunarhæft ástand og
mikla peninga, mest á yfirdrætti. Mig
minnir að húsið væri klárt til vinnslu í
byrjun árs 1974.
Um haustið ´73 hætti Hörður bróðir
hjá mér eftir fjórtán ára samveru, en
hann hafði verið slæmur í baki megnið
af árinu. Það var mikil eftirsjá í honum,
bæði var hann fyrsta flokks vélstjóri og
með afbrigðum geðgóður. Hann fór sem
vélstjóri við frystihúsið, svo rak hann
tvær sjoppur í Keflavík. Hann lést eftir
hjartaaðgerð í London árið 1983 aðeins
fjörutíu og sex ára.
Efstir á vertíðinni
Árið ´73 gekk sæmilega, við vorum með
635 tonn á vertíðinni og vorum 4. bátur
í röðinni með afla. Þetta var áður en kót-
inn kom til sögunnar og menn höfðu
áhuga á aflamagni og máttu afla eins og
hægt var.
Einnig gekk bátunum í Sandgerði,
þeim Jóni Oddi, Sandgerðingi og Arney
Arnbjörn H. Ólafsson
sÓtt Í reynslubankann
Sjötti hluti
Ólafur Súlimann á siglingu.
Greinarhöfundur í brúarglugganum og Hörður
bróðir hans er andaðist 1983, aðeins fjörutíu og
sex ára.