Rit (Vísindafélag Íslendinga) - 01.06.1942, Blaðsíða 14
14
íuhren diese Frage hier weiter zu verfolgen, wir bemerken
nur, dáss es sich hier wahrscheinlich um die Wiederher-
stellung des isostatischen Gleichgewichts handelt, und wir
können mit gutem Recht annehmen, dass jede grössere
gekippte Scholle in mehrere gegeneinander verworfene
Streifen geteilt ist.
DAS RANDGEBIET ÖSTLICH VON BÁRÐARDALUR
Das Bárðardalur bildet eine scharfe landschaftliche
Grenze: westlich davon die 900—1000 m hohen Plateau-
basalte, östlich davon 3—400 m hohe flachgewölbte Dolerit-
riicken. Diese sind auf einem etwa 20 km. breiten N-S
Streifen bis zu dem Tuffgebirge Lambafjöll vorherrschend,
die mit einer mehrere Hundert Meter betragenden Ver-
werfung an das postglaziale Lavagebiet angrenzen. Úber
das Alter dieses Randgebietes, das wir kurz Skjálfandi-
gebiet nennen wollen, und dessen Beziehung zu den ter-
tiáren Plateaubasalten ist noch wenig bekannt. Áusserun-
gen dazu findet man bei Thoroddsen (14) und Péturss (8).
Thoroddsen sagt (1. c. S. 12): „Ved at bestige Fjeldet ved
Halldórsstaðir fandt jeg dog, at det överste af dette Fjeld
ogsaa bestaar af Dolerit med den samme Habitus og den
samme mineralogiske Sammensætning som Östen for
Dalen. Dette synes at pege paa en Dislocation, der har
fundet Sted efter den præglaciale Lavas (d. h. der Dolerite
im Skjálfandigebiet) Frembrud". Das wiirde bedeuten, dass
die „graue Stufe“imSkjálfandigebiet vorkommt und dieses
demnach tertiár wáre. Landschaftlich gesehen scheinen
die Doleritriicken eine naturliche Fortsetzung der west-
lichen Gebirge zu bilden, unter Beriicksichtigung der öst-
lich des Bárðardalur unzweifelhaft stattgefundenen Sen-
kung. Betrachtet man z. B. Fljótsheiði, Kinnarfell, Staðar-
fjall und die wohl durch Erosion entstandene Bergseite
Kaldakinn, so scheint kein Grund anzunehmen, dass sie
nicht alle zu einer Formation gehören. Péturss (1. c. S. 72)
ist jedoch anderer Meinung, indem er Ljósavatnsskarð als
fin Tal auffasst., dessen oberer Teil auch nach der Senkung