Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Blaðsíða 28

aldri?“ #) Þetta sagði hann aðeins við
okkur, beztu vini sína.
Þegar við höfðum fengið okkur vænan
teyg úr glösunum hölluðum við okkur
aftur á bak, og hinn gamli og virðulegi
læknir hóf sögu sína.
„Það var á árunum milli 1870 og 1880,
skal ég segja ykkur, sem ég varð fyrir því,
sem nú skal greina, og það gerðist hérna
skammt frá“. Gamli maðurinn nefndi
hérað, sem mikið orð fór af fyrir tígris-
dýr.
„Ég var í minni venjulegu veiðiferð
á þurrkatímabilinu og kom dag nokk-
urn í þorp nálægt frumskógi þar sem mér
hafði verið sagt að mjög gamalt og feikna
stórt tígrisdýr hefði haldið sig í mörg ár.
Veiðimenn á þessum slóðum, bæði Ev-
rópumenn og Indverjar, höfðu skotið á
það og hitt það, og það fór af því sérstakt
orð fyrir óbrigðula kænsku. Það var enn-
fremur „mjög illskeytt dýr“ og hafði orð-
ið þremur eða fjórum mönnum að bana.
Síðasta afrek sitt á því sviði hafði það
unnið rétt áður en ég kom. Skauzt það
út úr skóginum um hábjartan dag og beit
höfuðið af gamalli konu, sem var að tína
mhowa-blóm undir tré einu. Það er ekki
svo að skilja, að dýrið væri mannæta.
Manndráp þess voru almennt talin hefnd
fyrir þau mein, sem mennirnir höfðt
unnið því — það var lialt á einum fætin-
um og með stóra byssukúlu í hryggnum,
í frumskóginum, þar sem dýrið hélt sig,
var algerlega ómögulegt að veiða það,
þótt hægt liefði verið að fá einhvern veiði
mann til þess að fara inn í hann. Um leið
og það sá vísund, sem hafði verið hengd
*) SAWBONES er algengt nafn á læknum meðal
enskra hermanna. ÞýO.
ur upp sem agn, hvarf það og sást ekki v
marga daga. Og það nálgaðist aldrei nátt
úrlega bráð eða vatnsból án þess að ganga
hringinn í kringum það og skima um öll
trén í nágrenninu. Stundum stöðvaði það
al la umferð um skóginn svo dögum skipti.
Það var í sannleika sagt hreinasta shaitán
(illvættur).
Mörg tígrisdýr hegða sér mjög svip-
að að ýmsu leyti. Ég hafði lagt nokkur að
velli, og einhvern veginn fann ég það á
mér, að með þolinmæði, nægum tíma og
heppni mundi mér auðnast að koma
skinninu af þessu dýri örugglega og þægi-
lega fyrir í skálanum mínum eða í gamla
húsinu mínu heima. Og eins og venju-
lega var hugboð mitt rétt!“ Um leið og
læknirinn sagði þetta, lyngdi hann aug-
tinum og blés gríðarstórum reykjarmekki
úr vindlinum.
„Jæja, ég fór að reyna að fást við dýrið.
Staðurinn þar sem það hafðist aðallega
við í skóginum var slétt dalverpi, um-
kringt lágum klettastöllum, og eftir því
rann hlykkjóttur, ljómandi fallegur læk-
ur. Farvegur hans var hreinn og fíngerð-
ur, gulur sandur, og yfir hann breiddust
undurfögur tré og grænir runnar, sem á
stöku stað voru rofnir af litlum sand-
hólum; en í dalsmynninu, sem var um-
girt stórum hitabeltistrjám (tamarinds)
eins og eyðiþorpið við Páldi, var upp-
sprettutjörn með fagurtæru vatni. Þetta
notalega fylgsni hafði dýrið alveg fyrir
sig, því það leyfði engum af kynþætti sín-
úm að dvelja þar með sér, og skógar-
höggsmennirnir úr þorpunum í nágrenn-
inu, einu mannverurnar, sem áttu leið
þarna um, þorðu ekki svo mikið sem að
ganga fram hjá gilinu við tjörnina, sem
lá að þessu skógarvígi dýrsins.
26
Veiðimaðurinn