Veiðimaðurinn - 01.09.1953, Blaðsíða 31

Dökk l>úst rauf silfurgljáandi vatnsflötinn.
sem kemur a£ sjúklingum, sem eru dauð-
vona af blóðeitrun.
Ég fálmaði í kringum mig. Það var eng-
inn hjá mér í sætinu. Ég var aleinn. Ekk-
ert hljóð rauf bleika næturkyrrðina nema
óhugnanlegar dauðastunur dýrsins. Ugla
lieyrðist þó væla langt uppi í gilinu. En
þessi hryllilega fýla af rotnuðum manns-
líkama, þykk, ógnþrungin og allt að því
áþreifanleg, var ennþá yfir mér, undir
mér og umhverfis mig.
Ekki veit ég hvers vegna ég brá fyrir
mig enskunni þarna, en ég hallaði mér
áfram og spurði lágum rómi: Elver er
þarna? En þá áttaði ég mig og sagði: Kaon
hai? Ég endurtók spurninguna aftur með
rödd, sem ég kannaðist tæplega við: Kaon
hui?
Þögnin var lamandi og óbærileg.
Þið getið hugsað ykkur hve hryllilegt
þetta ástand var. Þið vitið að ég er ekki
ímyndunarveikur. Ég hef séð margt und-
arlegt um ævina, en hin ægilegu, stirðn-
andi áhrif þessara tunglskinsógna, ásamt
þeim líkamlega viðbjóði, sem þeirn fylgdi,
drógu svo gersamlega úr mér allan kjark,
að mér var innanbrjósts eins og barni,
sem vaknar af martröð volandi og skjálf-
andi af hræðslu í kolniðamyrkri.
Ég herti upp hugann svolitla stund, en
hræðslan óx stöðugt og náði yfirtökunum.
Loks stóðst ég ekki mátið lengur. Ég leysti
snærið, sem var vafið utan urn vatnsbrús-
ann niinn, lét riffilinn síga til jarðar, og
renndi mér svo sjálfur í ofboði á eftir,
án þess að hugsa um, hvort ég hruflaði
mig á leggjum og lófum, og síðustu fetin
fór höfuðið á undan. Ég þreif riffilinn,
leit snöggvast á dautt dýrið, hélt síðan af
stað lieim í skálann og reyndi árangurs-
Veiðimaðurinn
29