Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Síða 12

Það er ekki amalegt að eiga fjórfœttan veiðifélaga sem er með það alveg á tæru hvert á að sœkja
nœsta agn og kemur meira að segja öslandi með fluguboxið á réttu augnabliki. Ljósm. J.S.A.
Þó er það kannski eitthvað að breytast.
Mér er sama þó að veiðimenn skoði flug-
umar mínar, já, það getur verið gaman að
skoða hjá hvor öðmm, þegar menn em að
hvíla sig á milli þess sem þeir em að
veiða. Ég man að ég var að sýna góðum
veiðimanni í fluguboxin mín, mínar bestu
flugur, hann skoðar þetta með áhuga í
langan tíma, og ég var mjög ánægður með
hvað hann gaf sér góðan tíma að skoða,
svo rétti hann mér boxin brosandi og sagði
fískarðu virkilega á þetta? En menn verða
að hafa þetta eins og hverjum og einum
finnst.
Það sagði einu sinni við mig þekktur og
góður silungsveiðimaður: Það er alveg ó-
þarfi að hver sem er geti alltaf fengið að
vita á hvað maður er að veiða. Maður er
stundum búinn að hafa mikið íyrir því að
finna út hvað hann tekur, svo vilja sumir
bara fá þetta allt á silfurfati, nei, Jón það
gengur ekki. Auðvitað er þetta alveg rétt
hjá manninum, hann þarf ekki að vera að
sýna mönnum í boxin sín eða hvað hann
er með undir.
Héma em nokkur góð ráð fyrir þá sem
vilja ekki láta sjá í boxin sín og hvað þeir
em með undir. Númer eitt er að vera með
eitt box af stómm japönskum flugum og
sýna alltaf það box. Númer tvö er að
skipta um flugu áður en maður veður í
land, þá er maður alveg pottþéttur. Og
númer þrjú er að segja eins og maðurinn,
ég tók allt á Rossinn.
10
VEIÐIMAÐURINN