Veiðimaðurinn - 01.06.1993, Síða 19

menn margir hverjir reynslu af því að
stundum meira að segja hafa komið upp
háðuleg dæmi er einhver leiðindaskarfur
tekur upp á því að veiða laxinn sem ein-
hver var búinn að missa áður. Kemur þá
oft í ljós að þyngd og almennt atgervi lax-
ins hefur verið misjafnlega mikið ofmetið.
En vatnaskrímsli eru annar handleggur þó
svo að margan laxinn mætti ef til vill kalla
skrímsli fyrir stærðar sakir. En þegar lesn-
ar eru lýsingamar á meintum vatna-
skrímslum þá em þau gjaman að hlykkjast
í vatninu, þetta 30 til 50 metra löng,
breidd breytileg. Fólk horfír í fomndran á
þetta sveima um vatnið og lái ég engum
þótt frásagnimar verði litríkar er frá líður.
En þessar lýsingar sem til em frá mörg-
um íslenskum vötnum, eins og Baulár-
vallavatni, Hraunfjarðarvatni, Kleifar-
vatni, Apavatni, Blundsvatni í Bæjarsveit,
rifja upp sögu sem nokkrir vina minna
sögðu mér og gerðist fram á Amarvatns-
heiði fyrir svo sem tíu ámm. Skal hún nú
rifjuð upp.
Þeir vom sex saman og lágu í tjaldi
skammt frá Ulfsvatni. Stunduðu svo veið-
ar í vatninu, auk Amarvatns litla og Ref-
sveinu og lónum hennar. Eitt þeirra og það
stærsta er Stóralón. Dag einn komu fjórir
úr hópnum að írennsli Refsveinu í Stóra-
lón. Það var svona 10 stiga hiti og nokkurt
kul. Lónið var vel gárað. Vinimir fóm að
kasta í ósinn, en urðu lítið varir. Fengu þó
nokkra titti.
Þannig liðu svona tuttugu mínútur til
hálftími, en þá datt allt í dúnalogn og sól
braust úr skýjaklafa. Lónið varð spegil-
slétt á næstum augabragði og það varð
heitt. Gríðarlega heitt. Nú varð þessi veð-
urbreyting aðal umræðuefni félaganna og
þeir byrjuðu að slíta af sér spjarir. En ekki
glæddist veiðin. Eftir svo sem tuttugu
mínútur galaði einn í hópnum: „Strákar!
Sjáið þetta!“ Hann benti út á spegilsléttan
vatnsflötinn og þeir sáu allir í sömu
andránni hvað um var að ræða. Gríðarstór
dökkur flekkur var út á miðju vatni og
hlykkjaðist í áttina til þeirra! Þeir áætluðu
lengdina 30 til 50 metra. Það var erfítt að
slá nákvæmlega á það og breiddin var
einnig breytileg. En það var ekki um að
villast að ormlaga flekkur hlykkjaðist í
áttina til þeirra. Og þessi „ormur“ var eng-
in smásmíði. Það hríslaðist kalt vatn milli
skinns og hömnds hjá veiðimönnum og
þeir fylgdust grannt með ferðum ormsins.
Hann nálgaðist óðum og átti skammt til
lands.
Svona vélrænt, þá héldu kappamir allir
áffarn að kasta sínum flugum, og þegar
kvikindið renndi sér í kastfæri gerðist það
undarlega, að allir vom þeir félagamir
með fisk á í einu. Brá nú öllum við, því
þeir höfðu allt eins átt von á því að ófrýni-
legur haus gægðist upp úr, sleikjandi út
um. Og nú var ekkert lát á hlutunum sem
tóku nú að gerast hratt. Skipti engum tog-
um, að veiðimenn mokuðu nú upp vænni
bleikju og einstaka stómrriða í bland,
bleikjumar nær allar 2 til 3 punda, urrið-
amir flestir 4 pund. Næstu tvo tímana
veiddu kappamir yfir 200 silunga. En þá
kulaði aftur og tók fyrir veiðina.
Þessir félagar veiddu á þessum slóðum
um árabil, en aldrei utan þetta eina skipti
sáu þeir viðlíka fyrirbæri. En þetta var líka
í eina skiptið sem þeir upplifðu svona
hitastigsbreytingu. Auðvelt er að ímynda
sér að við að gmnnt vatnið hitnaði, hafi
silungurinn dregið sig saman í stóra torfu
og leitað upp í ósinn þar sem gætti
straums. Hversu mjög fyrirbærið svipaði
til fyrri tíma lýsinga af „ormum“ í vötn-
um landsins er með ólíkindum. Er ekki ó-
líklegt að í einhverjum þeirra tilvika sem
menn töldu sig sjá vatnaskrímsli fyrr á
tímum hafí þeir þvert á móti séð „sveitta"
silunga sem höfðu safnast saman til að
sækja í „loftræstinguna“. Hver veit?
GG
VEIÐIMAÐURINN
17