Harmonikublaðið - 15.09.2021, Qupperneq 13

Með Hlyni frænda á barnaskólaskemmtun
Ipætti Gísla Marteins2004ásamt Kjartani Jónssynigítarleikara, Guámundi Steingrímssyn
trommara og Kristni Valdimarssyni bassaleikara
heföi í gær þegar við löbbuðum saman upp
stiga skólans til að hitta Karl í fyrsta skipti.
Hann setti mig strax í harmonikusveitina, sem
Reynir frændi var líka í. Sveitin var eingöngu
skipuð körlum þar til ég fór að spila með
henni. Með þeirri sveit tók ég þátt í fyrsta
harmonikulandsmótinu sem FHUR hélt í
Sigtúni í Reykjavík árið 1982.
Með ótvíræða hæfileika
Karl var afskaplega laginn kennari og hjá
honum tók ég 2. stig í tónlist og fékk
vitnisburðinn:„Hæfi!eikar ótvíræðir". Með
þessa yfirlýsingu hans í farteskinu náði
óstýrilæti mitt yfirhöndinni og ég hætti
formlegu tónlistarnámi þar til ég var 29 ára.
Þá lærði ég tæpan vetur á harmoniku hjá
Guðmundi Samúelssyni. Ekkert hafði breyst,
ég var enn óþolinmóð og erfiður nemandi og
hætti áður en vetrinum lauk þegar ég þurfti
að æfa ameríska þjóðsönginn. Síðar fór ég í
klassískt söngnám til Oldu Ingibergsdóttur
og þegar ég bjó um tíma í Maastrict í Hollandi
hélt ég áfram söngnámi hjá Peter Nievelstein.
Við tónlistarskólann þar var hægt að kaupa
10 tíma klippikort til að læra á hljóðfæri og
ég keypti eitt kort og sótti harmonikutíma hjá
Dominique Paats. Hann var alveg á því að
fólk ætti líka að læra tónlist eftir eyranu og ég
tileinkaði mér nokkra góða hluti þar. Þegar
heim var komið aftur, alla leið norður á
Akureyri, lauk ég miðstigi í klassískum söng
og sótti samhliða harmonikutíma hjá Ingva
Vaclav. Eg ætlaði mér að taka formlegt nám
og klára einhver stig en Vaclav sá strax að ég
var seinlæs á nótur og að ég hafði enga
þolinmæði til að lesa þær. Eg var mikið fljótari
að hlusta á lögin og spila þau eftir eyranu þó
ég tæki mér stundum þó nokkuð skáldaleyfi
til að fylla upp í hluta sem ég mundi ekld
alveg. Hann sagði að ef ég ætlaði í formlegu
stigin myndi það kosta mig mikinn aga (sem
augljóst var að ég hafði ekki) en hvatti mig til
að halda áfram að spila og vera ég sjálf.
Eg hætti hjá honum sátt með ákvörðunina en
ég hætti líka í klassíska söngnáminu. Eg hafði
ákveðið að setjast aftur á skólabekk og taka
Diploma nám í starfsendurhæfingu við
Háskólann á Akureyri. Þó ég elskaði söng-
námið og félagsskapinn í tónlistarskólanum
varð ég að velja á milli því það hefði verið
fráleitt fyrir mig að vera í hvoru tveggja og
sinna því almennilega því það var mjög mikið
að gera í harmonikuleiknum og ballspili líka.
Þegar ég kvaddi söngnámið mitt og labbaði
frá skólanum í síðasta sinn var ég með kökk í
hálsinum og tár í augunum.
Að halda taktinum
Svo ég víki aftur að því þegar ég var barn og
unglingur þá eru þær skemmtanir sem ég man
eftir í sveitinni helstar jólaböllin og skóla-
skemmtanir. Fljótlega fór ég að spila á þeim
sjálf, ýmist á píanó eða harmoniku. Það var
þó ekki fyrr en ég fór að spila með Agli
Jónssyni upp úr tvítugu að ég fór að spila á
böllum fyrir fullorðna. Eg hef alla tíð fengið
þakkir fyrir taktfasta spilamennsku og þykir
vænt um það. Það hlýtur að vera eitt það
mikilvægasta þegar spilað er fyrir dansi og eins
finnst mér mikilvægt að kunna sjálf að dansa.
Þó ég geri ekki mikið af því lærði ég alla helstu
dansana hjá Sigurði Hákonarsyni danskennara
þegar hann kom norður, bæði í barnaskólann
á ströndinni og í Hrafnagilsskóla. Þó ég sé
búin að gleyma flóknari sporum í dag þá
hangir grunnurinn inni og það er hann sem
skiptir mestu máli. Þegar ég velti fyrir mér
framtíð harmonikunnar almennt er ég
sannfærð um að hún kemur til með að lifa alla
tíð og vera hluti af allri músik. Þar sem mikil
áhersla er á klassíska tónlist þegar formleg
kennsla er annars vegar eru allar líkur á að
dansmenningin sem hefur fylgt henni sé í
meiri hættu. Það er hins vegar svo að hlutir
ganga í og úr tísku og hver veit nema það eigi
eftir að ganga aftur í garð dansbylgja svipuð
þeirri sem nú virðist vera að hverfa svo mikið.
Dans er jú bæði skemmtilegur og mjög
heilsusamlegur bæði fyrir sál og líkama og
heilsa, hollusta og hreyfing er það sem allt
snýst um í dag. Ef/þegar þetta gerist þá verður
nikkan til staðar til að taka þátt í fjörinu.
Á þessum tímapunkti í lífi mínu er harmonikan
og tónlist yfir höfuð enn sem áður kjarninn í
lífi mínu, fasti punkturinn sem alltaf er til
Meí markpjálfanum Ingvari Jónssyni
staðar alveg sama hvað á gengur. Núna er ég
stoltur félagi í Harmonikufélagi Þingeyinga
og kem fram fyrir þeirra hönd. Uppáhalds
harmonikuleikararnir mínir í dag eru finnski
harmonikuleikarinn Erkki Friman og Lars
Karlsson hefur verið það frá því að
Harmonikufélag
Reykjavíkur fór og
heimsótti hann til
Svíþjóðar. Eg hlusta á
þessa tvo hvern einasta
dag þegar ég keyri í
vinnuna en það tekur
mig tæpa tvo tíma alla
virka daga því að ég bý
í Flóahreppnum austan
við Selfoss en vinn í
Reykjavík.
13