Kirkjublaðið - 17.12.1945, Side 9

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1945
7
Séra Jón Thorarensen:
MARÍUFISKURINN
Morg-uninn 18. maí 1911 vaknaði ég við það, að ýtt
var við mér í rúminu og sagt: „Nú skaltu fá að koma
út í krikann í dag, ef þú verður fljótur að koma þér
á fætur“. Ég reis upp, strauk augun og sá Bjarna
formann sitja fyrir framan mig á rúmstokknum.
Hann var kominn í mórauðu heimaofnu vaðmálsúlp-
una með litla vasanum ofan til vinstra megin, þar
sem hann geymdi munntóbakið danska, sem hann
tuggði á sjónum.
Ketill, fóstri minn, spurði hann, hvort þyrsklingur
væri í þaranum núna. Bjarni kvað nei við, en sagði
honum, að einhver slæðingur af ýsu hefði gengið á
leirinn í síðasta straum. Ég var von bráðar kominn á
fætur; þetta var dagurinn, sem ég var búinn að þrá
svo lengi. Frammi í bæjardyrum tók fóstri minn ofan
af þilinu litla sauðskinnsbrók og minnstu sjóskóna,
og skinnklæddist ég nú heldur en ekki hróðugur, og
náði setskautinn hátt upp á bak mér. Við tókum nú
beitukisturnar, aðra með öðu og hina með maðki, og
lögðum af stað.
Þegar út kom, blasti við okkur yndisfagur maí-
morgunn, Jökullinn cg Esjan voru hrein, sjórinn eins
og spegill, og ú-ið heyrðist í æðarblikunum, sem hér
og þar spegluðu sig í haffletinum með fylgikonum
sínum. Kirkjuskerið var umflotið og orðið djúpt á
Flataskeri, þar sem öðru hvoru sprakk lítill brimboði
með lágri stunu.
Við gengum að bátnum. Það var lítið og létt
tveggjamannafar. Bjarni leit til ára og austurtrogs,
setti negluna i bátinn, beitukisturnar upp í, og svo
var sett fram og ýtt frá landi.
Ég settist í andófið og lagði út á bak, Bjarni settist
á miðþóftuna og réri í austurrúminu á stjórn. Þegar
við beygðum út á aðalsundið, þá mælti Bjarni: „Nú
skulum við taka af okkur hattana og biðja fyrir okk-
ur“. Ég spurði hann, hvað ég ætti að lesa. Þá mælti
Bjarni: „Lestu bænirnar þínar og svo Faðir vor og
signdu þig síðast“. Við tókum af okkur hattana og
lásum. Hafa þau þöglu augnablik, sem nú urðu, ávallt
orðið mér síðar minnistæð.
Þegar lestrinum var lokið, tók Bjarni til máls og
mælti: „Nú erum við að róa út Kirkjuvogssund, og nú
sérðu, að sundvörðuna ber í Keili. Það eru kenni-
mörkin, sem bera eiga saman, þegar út er farið og