Kirkjublaðið - 17.12.1945, Side 36

34
KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1945
tauta fyrir munni sér: Hafi maður verið daglauna-
maður hjá Dobberichs alla ævi síná ...
Mér barst máltækið til eyrna, þegar ég var barn.
Og mér hlýtur að hafa fundizt mikið til um það,
því það hefur festst mér svo í minni, að ég hef ekki
getað gleymt því allt fram á þennan dag.
Það var heldur ekki laust við, að það ylli mér heila-
brota. Ég gat ekki sætt mig við, að daglaunamað-
urinn hjá Dobberichs þyrfti að fara svona illa. Skyldi
í raun og veru engin von vera fyrir hann.
Þótt hann gæti nú ekki iðrast og lifað afturhvarf,
þá gæti hann ef til vill orðið sáluhólpinn á annan
hátt. Ef til vill hefði hann bjargað manni frá drukkn-
un eða hjálpað tii að bjarga mannslífi frá eldsvoða.
En þess háttar, það voru aðeins góðverk, og til
þeirra var ekkert tillit tekið.
Stundum ímyndaði ég mér, að hann hefði átt dótt-
ur, sem hefði gifzt vel, og á efri árum hefði hann far-
ið til hennar og lifað náðuga daga. Ég gat ómögu-
lega sætt mig við, að nokkurt mannlíf gæti í slíkri
fátækt og vansælu liðið hér á jörðu og í komandi
heimi.
En hvernig, sem ég reyndi, losnaði ég aldrei við
umhugsunina um þennan mann. Mér reyndist ómögu-
legt að tryggja honum neina gleði í þessum heimi.
Og hvernig ég ætti að koma honum til himnaríkis,
var ofvaxið skilningi mínum.
Það var ekki réttlátt, að hann færi til helvítis.
Þangað áttu stórglæpamenn að'fara, en ekki heiðvirt,
venjulegt alþýðufólk eins og hann.
Mér ui’ðu þessir hlutir aldrei full ljósir. Og þegar
árin liðu, tóku aðrar hugsanir liuga minn fanginn.
En aldrei gleymdi ég alveg daglaunamanninum hjá
Dobberichs. Frarn til síðustu ára hef ég átt það til
að sitja og brjóta heilann um, hvort hann þó ekki á
einhvern hátt hafi orðið sáluhólpinn.
Nú í ár, á nýjársnótt, dreymdi mig hann.
Mig dreymdi, að ég gengi eftir breiðum þjóðvegi,
og við hliðina á mér gengi hár og grannur maður.
Og í sama vetfangi vissi ég, að þessi maður var dag-
launamaðurinn hjá Dobberichs. Ég vissi einnig, að nú
í nótt hafði hann dáið, og nú var hann á leíð til himna
til að koma fram fyrir drottin og dæmast til hjálp-
ræðis eða glötunar.
Ég varð óendanlega glöð yfir að hafa mætt honum.
Nú gæti ég loksins fengið að vita, hvernig honum
hefði reitt af -annars heims.
Víst var ég dálítið hissa á því, að hann hefði lifað
hér á jörðu til þessa, en ég einblíndi ekki á það.
Aðalatriðið var, að nú gæti ég fengið fullvissu.
Stundu síðar vorum við komin að hliði himnaríkis.
Eiginlega var það ekki himnaríki. Það, sem við sáum
fyrir framan okkur, var einhæða stói’byggingin á pró-
fastssetrinu að Sunne. En það hneykslaði okkur ekki
hið minnsta. Bæði daglaunamanninum og mér þótti
þetta vera hið sjálfsagðasta.
Við þurftum ekki að bíða lengi. Á næsta augna-
bliki stóðum við andspænis drottni. Það er að segja,
það var eiginlega ekki di-ottinn, heldur Werme gamli,
prófastur í Sunne, sem sat við skrifborðið sitt og
virti okkur fyrir sér. Ég mundi greinilega eftir stóra,
breiðleita andlitinu, með dökku börtunum, sem gerðu
það enn breiðleitara. En hvað gerði það til, því drott-
inn var þetta engu að síður.
Rétt hægra megin við skrifborðið voru dyr, og ég
vissi, að þær lágu inn að stóra salnum á prófasts-
heimilinu. Og samstundis varð mér ljóst, að þar inni
í salnum voru þeir, sem dæmdir voru til hjálpræðis.
Meðan ég enn stóð og starði á dyrnar, spurði drott-
inn manninn, hvað hann héti og úr hvaða sókn hann
væri og fletti því upp í stóru kirkjubókinni. Hann leit
á, hvað þar var fært inn viðvíkjandi honum, og því
næst, án þess að spyrja nokkurs frekar, benti hann
á dyrnar á salnum.
„Gerðu svo vel, fai’ðu inn!“ sagði hann við mann-
inn, sem hafði verið daglaunamaður hjá Dobberichs.
Maðurinn gekk hægt að dyrunum, en nú gat ég
ekki lengur stillt mig:
„Þetta er líklega ekki misskilningur?" spurði ég,
einmitt í sama bili og daglaunamaðurinn greip um
snerilinn.
„Því það?“ sagði drottinn og deplaði augunum.
Einmitt svona sat Werme prófastur og deplaði aug-
unum, þegar hann átti von á, að heimskuleg spurn-
ing yrði borin fram.
„Jú“, sagði ég, „ég er ekki viss um, að hann hafi
veiáð hjálpræðisins verðugur“.
„En mannsbarn þó“, sagði þá drottinn, „er hann
ekki verðugur hjálpræðisins? Hann, sem hefur unnið
hvern einasta dag frá því hann var barn og fram á
elliár“.
„Skiptir slíkt nokkru máli?“ spurði ég, því mér
hafði aldrei dottið það í hug.
„Víst skiptir það máli“, sagði drottinn. „Það skipt-
ir meiru máli en allt annað“.
Því næst reis hann á fætur og lauk sjálfur upp
dyrunum fyrir manninum, sem hafði verið daglauna-
maður hjá Dobberichs landseiganda.
En ég var svo glöð, þegar ég vaknaði.
Er ég lá milli svefns og vöku, fann ég hvernig
gleðin streymdi um mig, og aftur og aftur sagði ég
við sjálfa mig:
„Hugsa sér, að hliðum himnanna er lokið upp fyrir
þeim, sem hefur unnið!“
Þetta var svo stórkostlegt, svo auðgandi af von-
um. „Hugsa sér, að það skuli vera heilagt að vinna.
Drottinn heiðrar erfiðisvinnuna, og þá ef til vill aði’a
vinnu einnig“.
Þá mundi ég, að þetta var nýjársmorgunn.
„Nú hefur mig dreymt þannig, að ég get verið
fagnandi í allan dag, já, allt árið“, hvíslaði ég með
sjálfri mér, og ég fyltist fögnuði, hinum ólýsanlega
fögnuði yfir því að hafa vinnu til að ljúka af hendi
og elska. (Séra G. Sveinson þýddi).