Kirkjublaðið - 17.12.1945, Side 34

KIRKJUBLAÐIÐ JÓLIN 1945
32 '
Bœmn
Móðir mín signdi mig ætíð
þegar hún færði mig í fötin mín
á morgnana, og ég var þá ekki
eldri en það, að ég gat hvorki
skilið tilgang með signingum
hennar, og heldur ekki klætt
mig.Mér þótti signingin sjálf-
sögð og brátt lærði ég sjálfur
að signa mig og lesa bænir. En
mamma hlýddi mér yfir á hverju
kvöldi, og ég var orðinn því svo
vanur, að ég gat ekki sofnað fyrr
en hún hafði setið á rúminu og
hlustað á bænir mínar.
Árin liðu og margt sögulegt
gerðist, sem engin ástæða er til
að segja frá í þetta skipti. Ég
var orðin 11 ára og eitt kvöld
hætti ég að biðja bænir. Ég
taldi enga ástæðu til að halda því
áfram, ég var orðinn of stór
strákur til þess að þylja einhver
vers eftir einhverja menn, sem
ég þekkti ekki neitt. Engir full-
orðnir menn, sem ég þekkti, lásu
bænir. Hver þöi'f var mér frek-
ar á því en þeim? Móðir mín
settist á rúmið mitt, og ég sagði
henni, að ég læsi aldrei framar
faðirvorið né aðrar bænir. Hún
sagði ekkert við mig annað en
þetta:
„Jæja, Helgi minn, guð fyrir-
gefur þér, af því að þú ert of
lítill til þess að skilja dásemd
hans — og ég skal biðja fyr-
ir þér.“
Þessum orðum hennar hefi ég
aldrei gleymt.
Rúmu ári eftir þennan atburð
veiktist mamma. Læknirinn kom
á hverjum degi og stundum oft
á dag. Allir voru hljóðir. Og ég
vissi, að mamma var mikið veik.
Ég hélt mig sem mest úti í hópi
iélaga minna og kom aðeins
heim til þess að borða og sofa.
Kvöld eitt þegar ég kom heim,
voru tveir læknar inni hjá móð-
ur minni. Og þegar þeir fóru,
kom faðir minn til mín og sagði,
að mamma vildi að ég kæmi til
hennar. Pabbi var þreytulegur
og alvarlegur. Ég hafði aldrei
komið inn til móður minnar frá
því hún veiktist, og ég fór með
pabba. Ég sá, að hún var mjög
veik. Svo föla hafði ég aldrei
séð hana áður. Hún rétti mér
hendina og brosti til mín. Tárin
komu fram í augu mín og ég
gat ekkert sagt. Hún dró mig að
sér og kyssti mig á vangann.
„Guð veri með þér, Helgi minn,
vertu alltaf góður drengur“.
Mér varð í fyrsta sinn ljóst,
hve vænt mér þótti um mömmu.
Kversu oft hafði ég ekki verið
henni erfiður og óhlýðin sonur?
Hún mátti ekki fara frá mér.
Hún mátti ekki deyja.
Ég gat ekki sofnað þetta
kvöld. Ég fengi ef til vill aldrei
framar að tala við mömmu.
— Hún bað fyrir mér, en ég
ekki fyrir henni. Ég fór að
gráta og grúfði mig niður í svæf-
ilinn svo ekki heyrðist til mín.
Það mátti engin vita um það að
ég væri að gráta. Allt í einu
fannst mér sem einhver rödd
segði: — Hví biður þú ekki fyr-
ir henni, eins og hún fyrir þér?“
Ég hætti þegar að gráta og
fleygði ofan af mér sænginni,
og ég kraup við rúmið mitt og
bað guð um að færa móður
minni aftur heilsuna. Sú bæn
verður aldrei sögð með orðum.
Það var bæn barnsins, og slíka
bæn væri ekki fært að biðja
aftur.
Er ég var aftur komin undir
sængina mína, las ég allar þær
bænir, sem mamma hafði kennt
mér, og mér fannst að hún sæti
hjá mér og héldi í hönd mína.
Og ég sofnaði sælum svefni.
Snemma næsta morgun læddist
ég inn til móður minnar. Ég
ætlaði að segja henni frá því að
ég ætlaði aftur að lesa bænir og
vera henni góður og þægur son-
ur. En það var of seint, —
mamma var dáin.
Hafliði Jónsson
frá Eyrum.
Sáðmaður kemur frá hægri, með poka á öxlinni og
stráir nokkrum sinnum handfylli af fræjum á sviðið.
Allir viðstaddir beygja höfuð sín eða krjúpa
frammi fyrir jötunni.
Röddin:
Allir þeir, sem séð hafa ljós frelsarans skína og
eiga gróður guðsríkis í hjarta sér, þrá að fylgja
honum og þjóna honum meðal mannanna.
Kirkjan les Mark. 8, 34—35.
Krossberi í fjólublárri skikkju, með gullið kross-
mark, kemur inn kirkjugólfið. I fylgd með honum eru
fáein hvítklædd börn. Krossinn reisir hann upp
skammt frá jötunni.
Röddin:
Friður Guðs, sem er æðri öllum skilningi, varð-
veiti hjörtu yðar og hugsanir' yðar í samfélagi við
Krist Jesúm.
Jólasálmur. — Þegar sálmurinn hefst, fara þátt-
takendur út af sviðinu. Síðast persónur jólaguð-
spjallsins, en síðastur allra sá, er krossinn ber.
(Endir).