Hönnun: húsgögn og innréttingar - 01.09.1987, Blaðsíða 18

Við sátum í mestu makindum á
Hótel Borg að afloknum vinnudegi
og hugmyndin var að ræða allt
annað en líkamsrækt og önnur
áhugamál. Andinn lét hins vegar
ekki að sér hæða, frekar en fyrri
daginn og það reyndist erfitt að
takmarka umræðuefnið eingöngu
við listina í rabbi við Magnús og
Koggu. Áhugasviðið er nefnilega
breitt og það er fátt, sem þau hafa
ekki skoðanir á. Enda eru
listamenn ekkert einangrað
fyrirbrigði eða, eins og Magnús
margítrekaði: „Við erum hluti af
þjóðfélaginu og starf okkar nýtist
því eins og starf annarra stétta."
Flestir, sem eitthvað fylgjast með
fregnum úr listheiminum, vita að
Magnús Kjartansson er
myndlistarmaður. Þeir hinir sömu
vita einnig, að Kolbrún
Björgólfsdóttir, Kogga, er
leirlistarkona, sem hefur
vinnustofu og gallerí á Vesturgötu
5. Færri vita þó kannski, að þau
Magnús og Kolbrún rugluðu
saman reitum sínum í Myndlista-
og handíðaskólanum fyrir um 16
árum, fóru í framhaldsnám til
Danmerkur, bjuggu um skeið í
Búðardal, eiga 8 ára gamla dóttur
og starfa nú mikið í sameiningu að
hönnun á keramik, aðallega
postulínsmunum.
Þegar listmunum í galleríi Koggu
er snúið við gefur gjarnan að líta
upphafsstafina KB og MK, en sú
merking táknar samvinnu tveggja
ólíkra listamanna, sem eru í útliti
og framkomu gjörólíkir
einstaklingar. Magnús er afar Ijós
yfirlitum, hægur og rólegur —
næstum feiminn. Kogga dökk á
brún og brá, yfirmáta hress og
upptendruð. Ég leyfði mér að
spyrja, hvort þau yrðu ekki
óskaplega þreytt á því að vinna
mikið saman. Spurningin virtist
koma þeim í opna skjöldu.
„Ef til vill eru vinnuaðferðir
okkar í eðli sínu svo ólíkar að við
fáum ákveðna endurnýjun í
samstarfinu", svaraði Kogga. „Ég
vinn hægt og rólega og skipulegg
út í æsar. Magnús er aftur á móti
eldhugi, „upptendraður" við vinnu
sína og kemst hratt yfir."
„Stundum verða að vísu
heiftarleg rifrildi", bætti Magnús
við, eins og út í loftið. Ekki orð um
það meir.
ÓHEILBRIGT AÐ FARA í
LISTNÁM
Kolbrún Björgólfsdóttir er
Austfirðingur. Nánar tiltekið frá
Stöðvarfirði. Hún sagðist raunar
ekki vita mikið um ættir sínar og
gaut um leið augunum til
Magnúsar. Hann hefur nefnilega
reynt að vekja áhuga hennar á
ættfræði.
„Það er ýmislegt í eigin sjálfi,
sem skýrist í viðkynningu við
forfeðurna. Maður er ekki bara
maður sjálfur. Ég held að Kogga sé
að verða sammála", útskýrði
Magnús.
Umrædd Kogga kinkaði kolli og
hélt áfram að segja mér frá
uppvexti sínum austur á fjörðum í
þá daga, þegar hún vissi ekki einu
sinni að leir væri til! „Ég var alltaf
teiknandi sem krakki. Ætli ég hafi
ekki haft þetta úr föðurættinni.
Hún er full af sérvitringum. . .
svona fólki, sem fer sérkennilegar
leiðir. Ein föðursystir mín er t.d.
með afkastamestu steinasöfnurum
landsins. Hún er kölluð Steina-
Petra, eftir að Ómar Ragnarsson
tók viðtal við hana í sjónvarpinu.
Pabbi steypti sínar eigin styttur til
að hafa í garðinum heima, sem
hann sinnti mikið. Hann bjó m.a.
til gosbrunna og það bráðvantaði
auðvitað styttur í þá, litlar
hafmeyjar og svoleiðis.
Ég sá hins vegar aldrei neina
atvinnu-myndlist fyrir austan.
Sjónvarpssendingar voru ekki einu
sinni farnar að ná þangað þegar ég
fór að heiman, svo ekki kveikti
sjónvarpið upp áhugann hjá mér!
Ég varð hins vegar fljótt
harðákveðin í að fara í listnám, þó
það þætti vægast sagt
stórundarlegt uppátæki á mínum
heimaslóðum og jafnvel ekki
heilbrigt! Kennararnir á Eiðaskóla,
þar sem ég var í tvö ár, skildu
ekkert í mér og hvöttu mig
eindregið til að fara í menntaskóla,
af því að mér gekk vel við
bóknámið. Það þótti annars flokks
að fara í verknám, sóun á
námshæfileikum!
Handverkið var og er jafnvel
enn þann dag í dag ekki metið
nægjanlega að verðleikum. Þetta
sjónarmið á þó vonandi eftir að
breytast í tímanna rás og áhersla á
verkmenntun að aukast."
En hvernig skyldi 17 ára
sveitastelpu hafa liðið, þegar hún
var komin til höfuðborgarinnar og
loks farin að læra það, sem hana
hafði alltaf langað til?
„Ég fann til minnimáttarkenndar
18