Úrval - 01.06.1945, Síða 4

2
TJRVAL,
fyrri heimsstyrjöld hafðienginn
Bandaríkjaforseti verið svo
berorður í gagnrýni sinni á
þjóðum, sem Bandaríkin höfðu
stjórnmálasamband við. Það
sem gerði ræðuna svo áhrifa-
mikla og ögrandi, var, að hún
var flutt á þeim tíma, sem frið-
aröflin, andúðin á styrjöldum,
átti hvað sterkust ítök í þjóð-
inni. Fréttaritararnir tróðu sér
fast upp að skrifborðinu og létu
spurningunum rigna yfir forset-
ann.
Loks tókst mér að finna,
vinstra megin í herberginu stað,
þaðan sem ég sá forsetann all-
an skýrt og greinilega. Ég mun
aldrei gleyma honum eins og ég
sá hann þá. Hann var sólbrúnn,
hraustlegur, þrmiginn lífsþrótti.
Ég man að mér fannst, að
aldrei fyrr hefði ég séð nokkurn
mann með jafn heilbrigt og
hraustlegt útlit. Ég man að mér
fannst líka, að aldrei hefði ég
séð svipmeira höfuð. Andlit
hans var f jörlegt, karlmanniegt,
samúðarfullt, svipurinn var á-
kafur og eftirvæntingarfullur
og breyttist öðru hvoru í bros
eða hlátur, sem samstundis
vakti bros eða hlátur hjá öllmn
þeim sem viðstaddir voru.
Blaðamannafundimir í Hvíta-
húsinu voru stórfenglegustu
leiksýningarnar í Washington
og allir vissu það, einnig forset-
inn. Margir útfarnir blaðamenn
komu þangað vopnaðir huldum
bjarndýrabogum, sem höfðu ao
agni sakleysislegar spurningar.
En björninn var ekkert lamb
að leika sér við. Það var dásam-
legt að horfa á, hvernig hann
stökk fram, hrifsaði agnið úr
boganum og sneri honum svo
snöggt við, að sá sem beitt
hafði agninu, festist oft sjálfur
í boganum. Þetta var leikur sem,
allir höfðu yndi af að taka þátt
í, og mest af öllum forsetinn.
Það mátti líka sjá, að þessír
gömlu þrautreyndu stríðshestar
úr hópi blaðamannanna í Wásh-
ington virtu og elskuðu hann,
jafnvel þótt þeir yrðu oft að
lúta í lægra haldi fyrir honum
í þessum einvígum. Þeir höfðu
orð á því að hver sem sæi hann
í fyrsta sinn, án þess að ýita
hver hann væri, hlyti að segja
við sjálfan sig: „Þessi maður
er eins og forseti Bandaríkj-
anna verður að vera.“
Svipeinkenni mikilmennisins
bar hann einnig. Það var óum-
flýjanlegt. Hver sem gat rutt
sér braut fram í fremstu víg-
línu eftir að hafa verið sleginn