Úrval - 01.06.1945, Page 12

10
tJRVAL,
metrum við flugið um leið ?
slíkt er hægt með því að
útbúa rakettuna með vængj-
um og stélspöðum, sem
dregnir eru inn í hana þang-
að til ferðin niður til jarð-
arinnar byrjar aftur. Eftir því
sem nær dregur jörðinni eykst
loftmótstaðan og fá þá væng-
irnir betra tak, auk þess sem
rakettan er að heita má töm
og því miklu léttari. Rakettu-
skeytið er nú orðið einskonar
sviffluga, og er það hlutverk
flugmannsins að stýra henni
og lenda. En hingað til hefir
harm ekki haft annað að gera
en að telja kjark í farþeganna.
Það er hverjum frjálst að
trúa eða trúa ekki á framtíð
farþegaflugs með rakettum, en
enginn getur staðhæft, að það
sé óframkvæmanlegt. Það er
þegar farið að nota útblásturs-
aðferðina í þágu fIugtækninnar,
og það er engin ástæða til að
ætla, að skrefið verði ekki stigið
til fulls áður en lýkur. Einhver-
tíma munu börn okkar eða
barnabörn ef til vill geta hafið
sig til flugs í París og flogið
til New York, hraðar en gang-
ur sólar, séð sólina fara öfugan
gang á himninum, frá vestri til
austurs, og ganga undir í
austri!
• • •
HamdleiSsIa eiginkonumiar.
Sem starfsstúlka við Rauða krossinn á ýmsum vígstöðvum sá
ég að ýmsir liðsforinganna áttu það til að bregða sér „út á
lífið,“ þegar tækifæri gafst. Cg ekki virtist hjónabandið alltaf
óbrigðult öryggi gegn slíku. Einn kuxmingi minn, sem var
ofursti, giftist hjúkrunarkonu í hernum. Eftir tilsettan tíma
varð hún að fá heimfararleyfi, af skiljanlegum ástæðum. Á
hverju kvöldi í heilan mánuð sat ofurstinn kunningi minn trúr
og dyggur heima í bragga sínum. Loks eitt kvöld klæddi hann
sig í bezta einkennisbúning sinn og kom á gleðskap til okkar í
Rauða krossinum. Á leiðinni stakk hann hendinni í vasann og
fann þá lítinn miða, sem á var skrifað með fíngerðri rithönd
konu hans: „Jæja, svo þú ert upp á búinn -— til hvers?“
•— Eleanor Stevenson í “I Knew Your Soldier”.