Úrval - 01.06.1945, Qupperneq 67

ANDSTÆÐUR I SÁLARLÍFI MANNA
65
horf hins hugrakka, lífselska
manns. Öll viðleitni hans stefnir
að því að sigrast á erfiðleikum
lífsins og finna leið út úr ógöng-
um þess. Hann gefst aldrei
upp. Engar sorgir eru svo sár-
ar og langvinnar, að maður,
sem „kostar huginn að herða,“
geti ekki borið þær. Um það
höfum við óteljandi dæmi karla
og kvenna. Og sennilega eru
engar líkamlegar kvaiir svo
þungbærar, að ekki séu til
menn, sem hafa hug og þrek til
að afbera þær. Scott pólfari og
féiagar hans dóu hinum kvala-
fyllsta dauða úr hungri og
kulda með morfíntöflurnar í
vasanum. Þeim þótti karlmann-
legra og réttara að deyja eðli-
legum dauðdaga en binda sjálf-
ir enda á þjáningar sínar, þótt
öll lífsvon væri glötuð. Um
þenna ofurkjark og ofurþrek
mannsins eru óteljandi dæmi,
þau gerast á hverjum degi alls
staðar í veröldinni. Þau sýna,
að mannseðlið er, þrátt fyrir
allt, úr góðum málmi steypt.
Herra jarðarinnar deyr óbugað-
ur og mætir örlögum sínum
óskelfdur og æðrulaus. I þessu
er hið sanna þrek mannsins
fólgið — ég kann ekki við að
nota hér orðið karlmennsku,
því að kjarkur og hugrekki eru
ekki karlmannlegar dyggðir,
heldur blátt áfram mannlegar.
• • •
„Sfierting lítillar handar — ómur
aí barnsriidd . . .“
SEINNA..
Ur ,,Cosmopolitan“,
eftir Michael Foster.
AÐ eru undarlegar hugsanir sem
einkum leita á hugann, þegar
líf hefir skyndilega brostið og skil-
ið okkur eftir ein. Það eru ekki hin
stóru áform, framtíðarvonarinnar,
sem við höfum barist fyrir og tengt
við þetta líf. Það eru smámunirnir,
sem við gáfum ekki gaum, þegar
þeir skeðu: snerting lítillar handar,
sem við vorum of önnum kafin til