Úrval - 01.06.1945, Síða 85

HEIMURINN ER LlTILI.
83
hvarflaði aftur til götunnar,
sem ég hafði unnið á svo marg-
an kaldan vetrarmorgun ásamt
félögum mínum úr fangabúðun-
um. Ég talaði hægt og vóg hvert
orð, því að ég vissi, hve mikið
valt á svari mínu. Ég sagði
honum, að ég myndi ekki eftir
tveim börnum, en hinsvegar
myndi ég vel eftir á að gizka
tíu ára gömlum dreng, sem ég
hafði oft tekið eftir, af því að
hann var Ijóshærður, en hin
börnin öll dökkhærð. Ég sagði
líka, að við hefðum oft talað
við hann og gefið honum súkku-
laði úr sendingunum, sem við
fengurn frá Rauða krossinum.
Ég býst við, að ef ég væri að
semja skáldsögu, mundi þessi
frásögn verða álitin -alltof ó-
sennileg til að geta talizt góð-
ur skáldskapur. Þessi Pólverji
hafði gefið litlu frænku minni
súkkulaði, og þannig fyrir und-
arleg forlög endurgoldið það
sem ég og félagar mínir höfð-
um gert syni hans í X-götu í
Posnan. Hin erfiðu ár virtust
ekki eins þungbær þessa stund-
ina, því að mér varð ljósara en
nokkru sinni fyrr, að við
börðumst fyrir sameiginlegum
málstað. Lítill drengur á götu
í pólskri borg — og barn í
enskri járnbrautarlest. Atvikið
gaf mér til efni til margskonar
hugleiðinga.
-0
Övinsælt fordæmi.
Mansfield lávarSur og dómari hirti lítt um trúarlega helgi-
daga. Algengt var að hann léti réttinn starfa á öskudaginn, og
var mörgum lögfræðingum það mikil hneykslunarhella. Eitt
sinn í lok föstunnar stakk hann upp á þvi, að rétturinn mætti til
setu á Föstudaginn-langa. Davy málflutningsmaður kinkaði kolli
til samþykkis og sagði: „Það er sjálfsagt, ef yðar hágöfgi þókn-
ast, en yðar hágöfgi, verður þá fyrsti dómarinn, sem sett hefir
rétt á Föstudaginn-Ianga frá því að Pontuís Píiatus leið“. Réttar-
höldunum var frestað þangað til á laugardag.
A. H. Baker í „Sunday Times“.