Úrval - 01.06.1945, Qupperneq 118
116
tTRVAL
voru á leið niður, aðrar á upp-
leið, og enn aðrar flugu í hringi
og biðu þess, að röðin kæmi að
þeim.
Loftið var fullt af sprengju-
gný, vélbyssuhvellum og sker-
andi vængjaþyt flugvélanna.
Hávaðinn var æðisgenginn, en
þó greinilegur. Þá barst smám-
saman nýtt hljóð að eyrum okk-
ar, þungt og tilbreytingarlaust
— eins og fjarlægur feigðar-
gnýr.
Það voru stóru sprengju-
vélarnar. Þær komu að baki
okkur og voru fyrst eins og
smáagnir í loftinu. Við sáum
stóra hópa af þeim, en þær voru
of smáar til þess að hægt væri
að telja þær. Þær virtust fara
ákaflega hægt. Fylking þeirra
var endalaus, að því er manni
sýndist. Ég veit ekki, hvað
Þjóðverjarnir hafa hugsað.
Sprengjuvélarnar flugu hægt
og ákveðið. Ég hefi aldrei vitað
neinn storm eða él eða neitt
mannlegt áform hafa yfir sér
slíkan blæ válegs miskmmar-
leysis. Mér fannst einhvernveg-
inn, að þótt guð hefði birzt á
himninum fyrir framan þær og
beðið þær með útréttum örm-
um að snúa til baka, þá hefðu
þær ekki orkað að hörfa af
ósveigjanlegri braut sinni. Ég;
stóð ásamt nokkrum hermönn-
um bak við steinsteypt bæjar-
hús. Skotgrafir voru umhverf-
is bæinn og niðurgrafið skýii
með tinþaki rétt hjá. En við
vorum svo hugfangnir af sýn-
inni yfir höfðum okkar, að okk-
ur datt ekki í hug að leita
skjóls.
Við störðum upp í loftið og
hölluðum okkur svo langt aftur
á bak, að stálhjálmarnir duttu
af höfðum okkar. Svo tóku
sprengjurnar að falla. Það byrj-
aði eins og haglél, en breyttist
skjótt í ægilegan hávaða, sem
virtist vera að leggja heiminn í
auðn fyrir augum okkar. í hálfa
aðra klukkustund, sem fól í sér
kvalir aldanna, rigndi sprengj-
um niður. Þykkur reykjar- og
moldarmökkur steig til himins.
Hann barst alla leið til aldin-
garðanna okkar og fyllti vit
okkar. Það dimmdi þótt hádag-
ur væri. Hávaðinn var orðinn
óskaplegur. Stórskotalið okkar
var farið að skjóta, en við
heyrðum varla í því fyrir flug-
vélagný og sprengjudynkjum.
Þjóðverjar byrjuðu nú að
skjóta af loftvarnarbyssum sín-
um. Svartir reykdílar fylltu
loftið. Einhver hrópaði, að reyk