Úrval - 01.06.1950, Qupperneq 58

56
URVAL
hreyfla Messerschmittvél. Ég komst
að landareign hertogans í rökkur-
byrjun en fann ekki góðan lendingar-
stað og varð því að stökkkva út í
fallhlíf. Ég slasaði mig á öðrum fæti
■og Englendingur fann mig úti á engi
og fór með mig til næsta sjúkrahúss.
32g lét gera boð fyrir hertogann og
morguninn eftir kom hann. Ég skýrði
honum frá fyrirætlun minni. Hertog-
inn fór til konungsins, og það varð
til þess að stríðið styttist og því lauk,
og ég hafði lokið ætlunarhlutverki
mínu.“
,,Hvernig haldið þér að framtíð
í>ýzkalands muni verða?“
,,Stundarósigur skiptir engu máli.
Þegar Ameríka og Rússland hafa
eyðilagt hvort annað í næstu styrj-
öld, mun Þýzkaland rísa upp úr ösk-
unni . . .“
Næstur kom Erich Raeder
fyrrverandi yfirflotaforingi,
sem einnig hlaut ævilangan
dóm. Það var Raeder sem bað
um það að vera skotinn í stað
þess að vera settur í fangelsi,
og hann virðist enn vera reiður
og bitur af því að honum skyldi
vera neitað um þessa bón.
,,Heilsa mín er góð þó að ég sé orð-
inn gamall maður,“ sagði Raeder.
„Ég var kominn á eftirlaun fyrir
stríð.“
,,Þér voruð hvattur til að taka upp
störf yðar að nýju?“
,,Já, ég hafði á hendi yfirstjórn
flotans þangað til ákveðið var að
yngri maður tæki við. Það var
Dönitz."
„Hann var með öðrum orðum gerð-
ur að yfirmanni yðar?“
Raeder brosti dauflega. „Einmitt!
Og í styrjöldinni 1914 var hann
Leutnant en ég Kapitan zur See. En
útnefning hans kom ekkert illa við
mig. Ég kaus fremur að helga allan
tíma minn herskipum mínum en að
hafa á hendi yfirstjórnina . . .“
„Hvað munduð þér gera, ef þér yrð-
uð fljótlega látinn laus?“
Raeder hugleiddi spurninguna
stundarkorn. Svo brosti hann. „Skrifa
sjálfsævisögu mína. Ég byrjaði á
henni 1944, og mig langar til að Ijúka
við hana, ef ég yrði látinn laus,
en . . . Herr Doktor, ég er alltaf að
léttast. Ég er kominn niður i 92 pund.
Hvað segið þér um það?“
Síðastur sjömenninganna kom
Karl Dönitz, fyrrverandi yfir-
flotaforingi. Hann fékk tíu ára
dóm fyrir glæpi gegn friðinum
og stríðsglæpi. Daginn áður en
Hitler framdi sjálfsmorð út-
nefndi hann Dönitz sem forseta
ríkisins og yfirmann hersins,
Sem slíkur skipaði Dönitz að
bardögum skyldi hætt. Hann
leit á mig þrjózkufullur og ögr-
andi; það var auðséð að hann
þjáðist ekki af sektarvitund. En
hann var mjög þreytulegur, og
þótt hann sé ekki nema 56 ára,
kæmi mér það ekki á óvart, ef
hann fengi fyrstur lausn frá
fangalífi sínu.