Úrval - 01.06.1950, Síða 64

J?að getur Ieitt til bæði hvimleiðra
og broslegra atvika að ganga
í svefni.
Svefngengill segir frá reynslu sinni
Grein úr „Maclean’s Magazine11,
eftir M. M. Musselman.
AÐ var enn dimmt þegar ég
vaknaði sitjandi í baðkeri.
í fyrstu gat eg ekki gert mér í
hugarlund hvernig ég var þang-
að kominn; að lokum rann þó
hið sanna upp fyrir mér: ég
hafði gengið í svefni.
Að því er ég bezt vissi var
þetta í fyrsta skipti, sem slíkt
hafði komið fyrir mig, en um
ástæðuna til þessa næturferða-
lags míns var ekki erfitt að
geta sér til. Ég var háskólastúd-
ent á fyrsta ári og svaf í heima-
vist háskólans. f húsinu voru
tvö baðker, en 26 nemendur. Til
þess að lenda ekki í ösinni hafði
ég kvöldið áður ákveðið að fara
í bað snemma um morguninn.
En um nóttina hafði undirvit-
undin tekið forystuna og látið
mig gera í svefni það sem ég
hafði ætlað að gera árla morg-
uns.
Margar nætur á eftir var ég
í stöðugum ótta um að félagar
mínir kæmust að leyndarmáli
mínu. I heimavistinni hafði áð-
ur verið svefngengill, sem enn
fóru sögur af. Einu sinni höfðu
félagar hans hjálpað honum
sofandi úr náttfötunum, fengið
honum blómvönd í fangið og
látið hann ganga framhjá
heimavist kvenstúdentanna.
Hann mætti tveim prófessors-
frúm fyrir framan fundahús
stúdenta, og endaði þessi næt-
urferð í steininum.
Ég hafði enga löngun til að
verða þesskonar söguefni, og
hafði ég talsverðar áhyggjur út
af því, en lánið var með mér.
Aðeins eitt skipti vissi ég til að
ég gengi í svefni aftur, og var
það í lokaprófinu. Ég fór úr
rúminu nóttina fyrir sérstak-
lega erfitt próf og settist við
skrifborðið mitt. Þegar ég vakn-
aði var ég með blýant í annarri
hendinni og lógaritmatöflur í
hinni.