Úrval - 01.06.1950, Qupperneq 103

OPNAÐU DYRNAR, RICHARD!
101
Elsku Knútur, hugsa ég, eða
held að minnsta kosti að ég
hugsi það, elsku Knútur minn,
þú hefur ekki gert neitt. Venju-
legri manneskju myndi finnast
þú vera afskaplega indæll og
góður. En ég er víst ekki venju-
leg manneskja. Því að venjuleg
manneskja myndi víst ekki loka
sig inni í herbergi, liggja í her-
berginu og skæla, bara af því
að maðurinn hennar kemur
nokkrum klukkutímum seinna
úr vinnunni en hann er vanur á
laugardögum, og kemur með
nokkra kennda kunningja sína
og konur þeirra eða unnustur
eða einhverjar drósir með sér.
Og það er einmitt þetta, sem
hefur skeð. Þetta og ekkert
annað. Þegar ég heyrði þau
koma hlæjandi upp stigann og
allur gangurinn fylltist af
ruddalegum raddaþef, slökkti ég
á gasinu, kastaði svuntunni á
stól og hljóp inn í svefnher-
bergið og læsti dyrunum. Svo
stóð ég upp við hurðina og
heyrði, hvernig þau voru beðin
að koma inn í anddyrið og síð-
an inn í eldhúsið. Og ég heyrði
lágan, tvíræðan hlátur kvenn-
anna, þegar þær settust á kné
karlmannanna. Ég held, að
kaffibollar og áfengi hafi verið
sett á borðið, og að einn boll-
inn hafi brotnað. Knútur var
stórmannlegur og sagði, að
það gerði andskotann ekkert
til.
En svo heyrði ég greinilega,
hvað Knútur varð lítill, þegar
hann var búinn að loka eldhús-
dyrunum og stóð einn úti á
ganginum og hóstaði vand-
ræðalega. Ég gat auðvitað ekki
séð hann, en ég vissi hvernig
hann leit út, og hvað hann
myndi aðhafast. Hann var bæði
reiður og sneyptur á svipinn,
því að það er ekki hægt fyrir
mann að koma heim að loknu
dagsverki og konan hvergi ná-
lægt. Konan verður að vera á
sínum stað, sérstaklega á laug-
ardögum, það er eins sjálfsagt
að hún sé þar eins og að brenni-
vínshálfpotturinn sé í eldhús-
skápnum.
Knútur fór að leita. Hann
opnaði salernisdyrnar, og enda
þótt hann þyrfti þess áreiðan-
lega ekki með, fór hann inn og
stóð þar dálitla stund, því að
enginn vill viðurkenna að
hann sé að rápa um og leita
að konunni sinni. Ég stóð allan
tímann við hurðina og hlustaði
á skopleikinn, það var skopleik-
ur af því að hann vissi, að ég