Úrval - 01.06.1950, Qupperneq 111

DAUÐINN HÉLT Á SKEIÐKLUKKUNNI
109
uðsmann á lögreglustöðinni þar.
Stuart beið eftir mér, þegar ég
irom þangað klukkustundu síð-
ar. Hann var ungur maður.
„Jæja,“ sagði hann, þegar við
höfðum kynnt okkur, „það sem
skeð hefur er, að barn hef-
ur dáið af sprengingu.“
Ég varð fyrir vonbrigðum.
„Fann það ósprungna sprengju
og fór að lemja með hamri?“
„Nei,“ sagði Stuart hægt.
„Við höldum ekki að því sé
þannig varið. Eftir því sem við
komumst næst, tók hún bara
eitthvað upp ■—■ eða kom aðeins
við það.“
„Hvað var það.“
„Það vitum við ekki.“ Hann
kveikti sér í vindlingi. ,,Það er
fjórða samskonar dauðsfallið í
þessari viku. Aðstæðurnar eru
alltaf þær sömu, og það skeður
ævinlega eftir að þýzkar flug-
vélar hafa flogið yfir.“
„Heldur þú að þær varpi nið-
ur tímasprengjum?“, spurði ég.
„Já. Það lítur út fyrir það.“
Ég hugsaði mig um stundar-
korn.
„Eru það alltaf börn?“
„Nei, þrjú börn og einn full-
orðinn karlmaður.“
„Og enginn hefur lifað það
af ?“
„Allir, sem snert hafa á þessu,
hafa sprungið í tætlur. En i
þetta skipti lifði þó bróðir
barnsins, sem lézt — það var
kraftaverk. En hann er aðeins
þriggja ára gamall, svo að það
er lítið gagn í honum. Mér datt
í hug, að við gætum labbað
heim til hans og reynt að spyrja
hann.“
Um leið og við lögðum af stað
sagði ég: „Hversvegna haldið
þið að þetta séu þýzkar ííma-
sprengjur, en ekki sprengjukúl-
ur, sem við höfum sjálfir skilið
eftir?“
„Það stafar af því, hvar þær
finnast. Þessi var í skemmti-
garðinum. Auðvitað skiljum við
skotfæri eftir hingað og þangað,
en ekki á svona stöðum. Og svo
finnast þær alltaf, þegar fiug-
vélar hafa flogið yfir.“
Eftir nokkra stund sagði
Stuart: „Það sem mér lízt verst
á í sambandi við þessar bölvaðar
vítisvélar er það, hvað þær
springa fljótt. Við höfum ekki
hugmynd um, hvað kom fyrir
hin tvö börnin — það var enginn
þar nálægt. En að því er mann-
inn snertir, þá var einhver
staddur um 50 metra í burtu og
sá hann beygja sig eins og til
að taka eitthvað upp, og í sama