Úrval - 01.10.1950, Qupperneq 117

VINDURINN ER EKKI LÆS 115
í kring um mig dundi skothríð-
in og jarðvegurinn rótaðist upp.
Þegar flugvélin hvarf á brott
lágu margir hermenn særðir og
dauðir, og tveir kofar stóðu í
björtu báli.
Aftur komst allt í uppnám,
en ég fékk þó ekki tækifæri til
að strjúka. Liðsforinginn kom
æðandi til mín og benti á föllnu
hermennina.
— Englendingarnir skulu fá
að gjalda dauða þessara her-
manna með hundraðfaldri þyngd
þeirra í blóði, sagði hann. Eg
hlífi þér aðeins af því að við
höfum not fyrir þig.
Hann sló mig í andlitið af
öllum kröftum. Hann var mun
lægri en ég og varð að tylla
sér á tá til að slá mig, en hann
var sterkur og höggið var þungt
Augu hans skutu gneistum af
hatri.
— Hlekkið hann við tréð
þarna, skipaði hann varðmann-
inum.
Það var stórt tré og hand-
leggir mínir náðu ekki utan um
það. Það voru sett á mig hand-
járn og þau skárust inn í hold-
ið, þegar ég var reyrður við
trjábolinn. Ég gat ekki hreyft
handleggina og varð að standa á
tánum, en er ég gat það ekki
lengur vegna þreytu, lét ég mig
hanga. Það var eins og hand-
leggirnir væru að slitna úr axl-
arliðunum og stálið væri að
skerast inn í bein. Kvalirnar
voru svo miklar að ég sökkti
tönnunum í trjábörkinn.
Þegar ég var leystur frá
trénu, voru aftur sett á mig
handjám og við þau var fest
stutt keðja, svo að hægt væri
að teyma mig gegnum frum-
skóginn. Allan daginn höfðu her-
mennirnir verið að búast á
brott og ég var látinn fylgja
þeim síðustu.
Á undan mér fór hermaður,
sem hélt í keðjuna, og næstur
á eftir mér gekk annar með
hlaðna byssu, svo að mér gafst
ekki minnsta tækifæri til flótta.
Auk þess var ég örmagna af
þreytu, en reyndi eftir megni
að dragast áfram, svo að hand-
járnin skærust ekki inn í blóð-
uga úlnliðina. Ég hafði ekki
fengið annað að nærast á en
ofurlítinn skammt af rís og
hungrið var farið að sverfa að
mér.
Sem betur fór gengum við
ekki nema nokkurra kilómetra
leið, enda þótt það væri mest
á fótinn. Herbúðum var slegið
upp á hæð einni og grafnar
skotgrafir kringum þær. Það
var farið með mig niður í jarð-
hýsi og liðþjálfi og tveir óbreytt-
ir hermenn látnir gæta mín.
Eftir nokkra stund var komið
með hnefafylli af rís handa
mér og drykkjarvatn í krús.
Hermönnunum þótti útlit mitt
skrítið, og þeir báru jafnvel
nokkra virðingu fyrir mér, af
því að ég gat talað japönsku.
Þeir höfðu að vísu séð Englend-
inga heima í Japan, en ég var
sá fyrsti, sem þeir höfðu kynnzt,