Úrval - 01.10.1950, Qupperneq 119

VINDURINN ER EKKI LÆS
117
Ég hnipraði mig saman og
stökk niður af greininni. Ég þaut
fram hjá hermanni, sem var á
verði, og komst inn í skógarjað-
arinn. Það voru fjörutíu metr-
ar til næsta afdreps, en ég vissi,
að það yrði erfitt að hæfa mig
í myrkrinu. Samt fannst mér
ég vera algerlega varnarlaus. Ég
var enn í skotmáli og bjóst þá
og þegar við að fá kúlu í bakið.
Loks komst ég til trjánna,
sem gátu skýlt mér. Ég flýtti
mér svo mikið, að mér varð fóta-
skortur og ég datt endilangur.
Ég heyrði ógurlegt glamur, því
að ég hafði dottið um vír, sem
Japanarnir höfðu strengt kring
um herbúðirnar. Á vírinn höfðu
þeir hengt tómar pjátursdósir,
til þess að óvinir kæmu ekki þeim
að óvörum, og glamrið stafaði
af dósunum. Ég reis á fætur og
fór að mjaka mér inn í skógar-
þykknið. Ég lyfti hendinni til
þess að ýta grein til hliðar, en
í sama vetfangi fékk ég högg
á handlegginn. Skot kvað við.
Handleggurinn kipptist til og
ég fann til ákafs sársauka, sem
lagði upp í öxl. Ég heyrði ann-
an skothvell og kúlan þaut rétt
hjá mér. En nú hafði ég digra
triáboli að baki og þeir skýldu
mér.
Ég nam staðar og hlustaði.
Ekkert hljóð heyrðist nema suð
í skordýrum. Ég óttaðist hvorki
slöngur né önnur dýr, því að
hættan sem stafaði af þeim var
hégómi samanborið við þá hættu
sem ég var sloppinn úr. Dýr
skógarins gátu ekki otað að mér
byssustingjum eða lokað mig
inni í fangabúðum árum saman.
Eftir nokkra stund staðnæmd-
ist ég og hallaði mér upp að
tré til þess að hvíla mig. Ég
var uppgefinn af göngunni og
fór að velta því fyrir mér, hvort
ég hefði misst mikið blóð. Ég
hafði verk í handleggnum og
gat ekki beygt olnbogann. Ég
fann að ermin var vot, og
hneppti því frá mér skyrtunni
og reyndi að fara úr henni, Svo
sté ég á hana með fætinum og
sleit aðra ermina af og batt
með henni um sárið. Síðan fór
ég aftur í skyrtuna og lagð-
ist fyrir.
Morguninn eftir gerði ég til-
raun til að ná umbúðunum af
handleggnum, en tókst það ekki,
því að þær voru límdar saman
af storknuðu blóði.
Ég hafði meiri óþægindi af
blóðsóttinni en sárinu á hand-
leggnum. Ég hafði ekkert nærzt,
og af því að sýklarnir gátu ekki
ráðist á neina fæðu í magan-
um, réðust þeir á magann sjálf-
an. Það var eins og verið væri
að rífa sundur í mér innyflin.
Ég varð ekki þyrstur fyrr en
leið á daginn, en þá var eins
og líkami minn tæki allt í einu
eftir því, að hann var vatnsþurfi.
Ég hafði ekki rekizt á vatn all-
an morguninn, og nú fór þetta
að valda mér kvíða, því að mér
var Ijóst, að þorstinn gæti rek-
ið mig aftur til Japananna.