Bænavikan - 22.11.1958, Qupperneq 5

5
Lestur sunnudagsins 23. nóvember 1958.
l#e(ta i»Ik «« Spádómarnir
EFTIR FORDYCE W. DETAMORE
„Þar sem engar vitranir e'ru, kemst fólkið
á glapstigu." Orðs. 29, 18.
Við erum spádómsfólk og höfum hlotið vitr-
anir, himneskar vitranir.
Boðberar Guðs koma ekki með sefandi eða
vinsælan boðskap á okkar dögum. Þeir eru
fremur eins og „varðmenn yfir múrum þínum,
Jerúsalem; þeir skulu aldrei þegja, hvorki um
daga né nætur. Þér, sem minnið Drottin á,
unni-ð yðar engrar hvíldar." Jes. 62, 6.
í sambandi við þetta varpar Páll þessari
spurningu fram: „Því að svo er um lúðurinn;
gefi hann óskilmerkilegt hljóð, hver býr sig
þá til bardaga?" 1. Kor. 14, 8.
Er ekki hætta á að við látum undan freist-
ingunni til að prédika eitthvaö sefandi á
hættutímum, — geðþekkan boðskap, sem ekki
flytur tímabær sannindi?
Páll hvetur söfnuðinn til að vera stöðugt á
verði, vakandi og biðjandi. „Þegar menn segja:
,Friður og engin hætta1, þá kemur snögglega
tortíming yfir þá, ... og þeir munu alls ekki
undan komast. En þér, bræður, eruð ekki i
myrkri, svo að dagurinn geti komið yfir yður
sem þjófur. ... Vér skulum þess vegna ekki
sofa eins og aðrir, heldur vökum og verum al-
gáðir.“ 1. Þess. 5, 2—6.
1 24. kap. Matteusarguðspjalls varaði Jesús
við því, að sumir þjóna hans myndu segja:
„Herra mínum dvelst.“ Þessu til skýringar
sagði hann dæmisöguna um meyjarnar tíu.
Athugum nokkur alvarleg atriði þessarar sí-
gildu sögu.
„En er brúðgumanum dvaldist, syfjaði þær
allar og þær sofnuðu." Verið getur, að okkur
geðjist ekki að orðinu ,,allar“, en það er þar
nú samt. „syfjaði þær allar og þær sofnuðu."
„Og þær, sem viðbúnar voru, gengu með
honum inn til brúðkaupsins, og dyrunum var
lokað."
„Sannlega segi ég yður, ég þekki yður eigi.“
Við erum öll í mikilli hættu fyrir því að láta
okkur nægja þetta líf og geðjast aö því. Húsin
okkar og jarðirnar, nútíma þægindi og renni-
legu bifreiðarnar okkar, allt þetta veldur því,
að við erum andvaralaus í Zíon. Guð verður að
hrista okkur til, hann verður að vekja okkur.
Þvílíkur tími, sem við lifum á! Já, en hvílík
hættustund er það ekki, sem við veljum okk-
ur til að njóta lífsins, þegar heill heimur berst
að feigðarósi, óviðbúinn og að mestu viðvör-
unarlaus.
Tökum við spádómana eins alvarlega og við
ættum að gera? Tökum við þá eins bókstaf-
lega og við verðum að gera, ef við eigum
að taka við okkur, áður en það er orðið of
seint? Er ekki hætta á, að við reynum að
þýða á andlegan hátt ýmis spádómstákn og
viðvaranir, þar til lúðrarnir fara að gefa frá
sér óskilmerkilegt hljóð? Hefur ekki viðvör-
unarmerki lúðranna okkar breytzt í sefandi
vögguvísu?
Habakúk, annar kapítuli, lýsir merkilegu
ástandi ráðvillts spámanns eða prédikara: „Eg
ætla að nema staðar á varðbergi mínu og
ganga út á virkisvegginn og skyggnast um, til
þess að sjá, hvað hann talar við mig og hverju
hann svarar umkvörtun minni. Þá svaraði
Drottinn mér og sagði: Skrifa þú vitrunina
upp og letra svo skýrt á spjöldin, að lesa megi
viðstöðulaust. Því að enn hefur vitrunin sinn
ákveðna tíma, en hún skundar að takmarkinu
og bregzt ekki. Þótt hún dragist, þá vænt
hennar; því að hún mun vissulega fram koma
og ekki undan líða.“ Hab. 2, 1—3.
Habakúk virtist hugsa meira um það, hvern-
ig hann ætti að svara umkvörtunum og gagn-
rýninni, sem boðskapur hans mætti, en þýð-
ingu þess, að vera á varðbergi. Hann var
hræddur um, að hinn beinskeytti boðskapur