Bænavikan - 22.11.1958, Síða 23

— 23 —
Lestur fimmtudagsins 27. nóvember 1958.
^iíðaMa siðlióíiii
EFTIR L. C. NADEN.
Öllum, sem rannsakað hafa spádómana í
orði Guðs, er það ljóst, að úrslitatímabilið, sem
mundi verða undanfari endurkomu Krists, er
runnið upp. Þessa gætir þó enn meira innan
hins kristna safnaðar en í heimi stjórnmála,
félags- og fjármála. Kristnum nútímahöfundi
farast svo orð: ,,....Samtíð okkar þarfnast
endurnýjunar og siðbótar. Án hennar er menn-
ing okkar, siðfræði, trúarjátning, samtök og
stofnanir einskis virði, — já, jafnvel bölvun.
Mennirnir þurfa að snúa sér til Biblíunnar, að
mælikvarða postulanna, og taka hinn frum-
kristna söfnuð sér til fyrirmyndar. Það er
kominn tími til að taka upp siðbót sextándu
aldarinnar, þar sem henni sleppti, og hafna
öllum villukenningum, sem komust inn í hin
kristnu trúarbrögð fyrr á öldum og voru gerð
allsráðandi á miðöldunum.“
Við erum fullkomlega sammála þessum orð-
um. Það er enginn efi á því, að nú er þörf á
mönnum, sem flytja guðlegan boðskap, fólki,
sem fær guðlegar vitranir, og söfnuði, sem
ver sannfæringu sína með djörfung. Vissulega
er „kominn tími til, að mennirnir snúi sér til
Biblíunnar, að mælikvarða postulanna, og taki
hinn frumkristna söfnuð sér til fyrirmyndar.
Þegar við lítum yfir sögu hinnar kristnu
kirkju, vekur það gleði okkar að sjá, hve Guð
hefur leitt hana farsællega gegnum hætturnar.
Það er uppörvandi að sjá, að Guð hefur jafnan
vakið upp menn og konur, þegar hættu bar að
dyrum, sem fluttu tímabæran boðskap.
Við sjáum hvernig hún uppfyllir skipun
Krists: „Farið því og kristnið allar þjóðir . . “
strax í upphafi, og á fyrstu árunum eftir hvíta-
sunnuna. Djarfir frumherjar tróðu brátt veg
fagnaðarerindsisins víða á hnettinum. Ætlun-
arverk þeirra var gífurlegt. Þótt þeir væru
fáliðaðir og hataðir, bæði af Gyðingum og
Rómverjum, boðuðu þeir hvarvetna boðskap-
inn um krossfestan og upprisinn frelsara.
Þeir fluttu öllum hinn lífgefandi boðskap,
þrátt fyrir andstöðu, og ,sverð andans' ný-
brýnt mætti og baðað í ljósi himinsins, ruddi
sér braut gegnum vantrú, er þeir framgengu
í anda of krafti Guðs. Þúsundir snerust á ein-
um degi.“ Acts of the Apostles, bls. 38. Þessir
frumherjar fagnaðarerindisins reiddu sig á
þann mátt, sem einn er fær um að veita sigur í
starfi Guðs, — mátt Heilags anda. Þessi sami
máttur, sem snart áheyrendur postulanna á
hvítasunnunni og sneri þeim, er brýnasta þörf
safnaðarins á okkar dögum.
Guð blessaði hinn frumkristna söfnuð ríku-
lega, er þúsundir manna gengu í þeirra hóp,
en sundurtættar leifar píslarvottanna höfðu
tæplega verið greftraðar, þegar fráfalls fór að
gæta í söfnuðinum. Páll sá þetta fyrir og
sagði: „Ég veit að inn muni koma til yðar,
eftir burtför mína, ólmir vargar, sem eigi
þyrma hjörðinni. Og úr yðar eigin hóp munu
rísa upp menn, er fara með rangsnúna lær-
dóma, til þess að teygja lærisveinana á eftir
sér.“ Post. 20, 29, 30. En þrátt fyrir tilraunir
Páls til að vara við ógæfunni, hrakti söfnuðinn
frá grundvelli sannleikans, sem Kristur og
postularnir höfðu lagt. Margir hlýddu á annan
boðskap og veittu honum viðtöku. I Galata-
bréfinu 1, 6. 7., skrifar Páll eftirfarandi til
safnaðarins: „Mig furðar, að þér svo fljótt
látið snúast frá honum, sem kallaði yður í
náð Krists, til annars konar fagnaðarerindis,
sem þó er ekki annað, en að einhverjir eru að
trufla yður, og vilja umhverfa fagnaðarerind-
inu um Krist.“ Þetta nýja fagnaðarerindi, sem
truflaði hinn frumkristna söfnuð, hefur stöð-
ugt ásótt hann síðan, og byggist hann á kenn-
ingunni um ,hjálpræði fyrir verk.‘ Þeir eru
ótaldir, sem hafa viljað hjálpa Drottni til að
frelsa sjálfa sig, en „allt sem þurfti að gera
og greiða, gert hefur Jesús fyrir oss menn.“
Enginn maður kemst inn í guðsríki fyrir