Heimili og skóli - 01.10.1946, Blaðsíða 7

HEIMILI OG SKÓLI
101
þjást af minnimáttarkennd í allri sam-
búð sinni við hin börnin.
Þessi börn kalla ætíð á samúð. Eng-
um kennara er það sársaukalaust að
sjá kvíðann í augum þeirra, þegar að
því kemur að kveða á upp stóradóm
prófanna. Að vera dæmdur og léttvæg-
ur fundinn er ætíð mikið áfall, og ekki
sízt fyrir börn. Við það bætist svo kvíð-
inn við að hryggja pabba og mömmu
með því að sýna þeim hinar lágu töl-
ur. Og það er ef til vill þyngsta raun-
in. Kannski er þetta eini drengurinn
eða eina stúlkan þeirra, sem þau hafa
reynt að hjálpa eftir föngum við nám-
ið, og svo kemur ósigurinn þarna skjal-
festur.
í sambandi við þetta er vert að
benda á, að foreldrar og kennarar
verða að berjast á móti því, að sú skoð-
un festi rætur hjá barninu, að lágu
einkunnirnar skeri úr um manngildi
og möguleika til að verða nýtur þegn
samfélagsins. Enoinn veit, hvaða áhrif
slíkt gæti haft á veiklynda sál, ef alið
væri á slíku. Og þegar litið er á erfið-
leika þessara barna við að fylgjast með
í deildum sínum, er einnig vert að
benda foreldrum almennt á það, að
það er mjög misráðið að leggja kapp á
að koma börnunum í þær deildir, sem
lengst eru komnar, án þess að vita,
hvort þau eiga þar samleið með hin-
um börnunum. En á þetta leggja for-
eldrar oft hið mesta kapp, og að því er
virðist oft í hinni mestu blindni. Þetta
er oft lítill greiði við börnin sjálf.
Eins og það getur verið mjög var-
hugavert að hæla börnum mikið fyrir
háar einkunnir og ala á metnaði
þeirra á þann hátt, svo er það einnig
fr^ uppeldislegu sjónarmiði afar nauð-
synlegt að taka á lágu einkunnunum
með hinni mestu nærgætni og samúð.
Ekki aðeins í sambandi við venjuleg
vorpróf, heldur í öllu skólastarfinu.
Engin börn eru verr fyrir það kölluð
en þessi börn, að þeim sé sýnd ónær-
gætni, og ef þau mæta slíku, getur við-
horf þeiria til skólans, kennarans eða
foreldranna snúizt upp í andúð og
þrjózku. Og þó að það sé mannlegt að
missa stundum þolinmæðina, þegar
lítill eða enginn árangur sézt af
margra mánaða, eða margra ára starfi,
má það þó helzt aldrei koma fyrir, að
fræðarinn láti á því bera á nokkurn
hátt við þessi börn. Þeirra byrði er
nógu þung samt. Hann þarf að geta
tekið vankunnáttu og getuleysi þess-
ara barna með sama hlýleik og sama
brosinu eins og frammistöðu duglegu
barnanna. Og enginn fagnar hinum
smæstu sigrum heldur eins hjartan-
lega eins og einmitt þessi börn, og það
einfaldlega af því, að þeir eru svo dýr-