Heimili og skóli - 01.10.1948, Qupperneq 6

102
HEIMILI OG SKÓLI
fræði, náttúrufræði og sögu o. s. frv.?
Og svarið kemur einlivers staðar að
innan: Nei, það er ekki nóg. Þið eigið
að skila börnunum á hverju vori meiri
og betri börnum. Svona hugsa allir
kennarar, þrátt fyrir allt bókastaglið.
En hitt er svo annað mál. hvernig
þetta tekst. Þar kemur margt til
greina, sem er kennurunum alveg ó-
viðráðanlegt.
— Þegar ég lít yfir hóp mörg hundr-
uð barna og sé, hve vel þau eru til
fara, hreinleg og snyrtileg, jafnvel
hver einasti silkiborði í hárinu á litlu
stúlkunum er hnýttur af sérstakri al-
úð og vandvirkni, verður mér ljóst, að
á bak við þetta allt liggur lieilt úthaf
af umhyggju, alúð og kærleika. Og
þessi umhyggja er ekki aðeins látin
í té í dag, lreldur dag eftir dag, mánuð
eftir mánuð og ár eftir ár. Og þegar
mér verður það á að efast um, að við
lifum í góðum heimi, þarf ég ekki
annað en að líta á þennan barnahóp,
og þá hlýt ég að segja: Nei, heimur,
sem býr yfir allri þessari alúð, allri
þessari umhyggju og öllum þessum
kærleika, getur ekki verið vondur
heimur.
En einmitt þarna höfum við fund-
ið leyndardóm góðs uppeldis. Það er
einmitt alúðin .umhyggjan og kær-
leikurinn, sem skapar góð börn og
góða menn. Ræktunarmaðurinn veit,
að það þarf um fram allt alrið og um-
hyggju, til þess að garðurinn hans eða
túnbleturinn verði blómlegui. Hversu
miklu fremur þarf þá ekki á þeim
dyggðum að halda við uppeldi barn-
anna okkar. En þar, sem þetta skortir,
hvort sem það er í heimili eða skóla,
mistekst uppeldið, það hlýtur að mis-
takast. Og þá getur sú harmsaga gerst,
að gott og elskulegt barn verði að
slæmu barni og slæmum manni.
Það hefði alveg eins mátt setja föð-
ur eða móður í stað kennarans í sög-
unni, og jafnvel miklu fremur. Þeirra
hlutverk er svo skylt. Og þó að kenn-
arar hafi einhverntíma talið það eitt
skyldu sína að vera fræðarar, held ég,
að þeim sé öllum orðið það Ijóst nú, að