Heimili og skóli - 01.12.1950, Blaðsíða 10

126
HEIMILI OG SKÓLl
þegar þeir báru nýfædd börn í lamb-
skinnsbjálfa út á vetrargaddinn? Er-
um við ekki einnig að bera út þá
smælingja, sem okkur þykja ekki nógu
þroskalegir? Slökkvum við ekki guðs-
neistann í sálum barna, af því að okk-
ur þykir ekki borga sig að glæða hann
með því að hlúa að vexti og þroska
smæstu smælingjanna?
En hversu sæmir slíkt mannúðar-
leysi kristinni þjóð. Höfum við gleymt
orðum meistarans frá Nazaret, að sú
líkn, sem sýnd er hinum minnsta
smælingja, verði virt til jafns við góð
verk á Kristi sjálfum?
Það er engin nýjung, að játendur
guðs orðs afneiti því í hjarta sínu.
Trú varanna er auðveld í öllum trúar-
brögðum og að sama skapi algeng. Við
erum fús að játa með vörunum, þó
að okkur komi ekki til hugar að taka
alvarlega í verki þá skyldu, sem hún
leggur okkur á herðar. Siðgæðisboð
kristninnar er framar öllu kærleikur,
mannúð. Enginn sannkristinn maður
getur í raun komizt undan því.
Gleggst tákn um hálfvelgju og skin-
helgi í trúarmálum er . vanræksla
þeirra mannúðarmála, sem auðsæ eru
og aðkallandi á hverjum tíma. Og sú
kirkja, sem ekki berst fyrir þeim, ber
á sér dauðans teikn. Boðendur kristn-
innar á 10. öld báru djarflega fram
þá mannúðarkröfu, sem fylgdi játun
hins nýja siðar: að veikluð, vansköp-
uð og vanvita börn fengju hjúkrun
og næringu. Miðað við það, hve stór-
um allar aðstæður til uppeldis hafa
breytzt til batnaðar, erum við eftir-
bátar þeirra. Við neytum ekki þeirra
möguleika, sem uppeldisvísindi nú-
tímans leggja okkur upp í hendur, til
þess að bjarga og veita þroska sjúkum,
vangefnum og siðferðilega veikluðum
börnum. Enn í dag berum við ósjálf-
bjarga smælingjann, sveiptan bjálfa
ikæruleysisins, út á gadd félagslegrar
vanhirðu.
Við þetta ástand má þjóðin ekki
sætta sig. Árum saman hafa komið
fram kröfur, að liefjast verði handa
um úrbætur í uppeldi afbrigðdegra
barna, en engu hafa þær þokað fram
á leið. Nú eru sem óðast að rísa upp
félög, sem hafa sett sér það sameigin-
lega markmið að hrinda í framkvæmd
þeim úrbótum á þessu sviði, sem fé-
lagsskapurinn kann að hafa bolmagn
til. Frumkvæðið að stofnun slíks fé-
lagsskapar áttu uppeldismálaþingið
1949 og 8. þing Kvenfélagasambands
Islands. Enn er þessi téiagsskapur
ungur, elzta félagið rúmlega ársgam-
alt, félagssjóðir léttir enn sem komið
er, og því hefur ekki verið hægt að ráð-
ast í fjárfrekar framkvæmdir. Fyrst og
fremst hefur verið unnið að eflingu
félagsskaparins og fræðslustarfi meðal
almennings. Fimm barnaverndarfélög
eru nú starfandi: I Reykjavík, Akur-
eyri, Siglufirði, Húsavík, Hafnarfirði,
og voru þau stolnuð í þessari röð.
Stofnun fleiri félaga er í undirbún-
ingi. Framtíðarmarkið er það að koma
á fót traustum og víðtækum félags-
skap í líkingu við Slysavarnafélag Is-
lands. Verkefni beggja er björgunar-
starf, þótt á ólíku sviði sé. Munurinn
er aðeins sá, að annað félagið reynir
að aftra slysum og bjarga úr líkamleg-
um háska, hitt reynir að vernda börn
frá siðferðilegum slysum og bjarga frá
andlegri tortímingu. Fyrir harða bar-