Heimili og skóli - 01.12.1950, Blaðsíða 24

140
HEIMILI OG SKÓLl
„Við höfum lifað nægjusömu lífi,
en við höfum alltaf haft nóg að borða.
Ég hef haldið börnunum hreinum og
klætt þau sæmilega, svo að þau hafa
alltaf litið vel út. Þegar þau fóru að
ganga í skóla, bar það að vísu oft við,
að þau sögðu frá ýmsu, með nokkurri
angurværð, sem þessi eða hinn félagi
þeirra hafði fengið. Við höfðum ekki
ráð á að gefa börnum okkar nokkurn
hlut, fram yfir það nauðsynlegasta. Ég
hugsaði mikið um þetta og hvernig
ég ætti að reyna að bæta börnunum
þetta upp. Ég fór á fætur kl. 4 á
morgnana á sumrin og reyndi að koma
svo miklu í verk og mér var unnt. Um
miðdagsleytið smurði ég svo dálítið af
brauði og raðaði í matarkörfuna. Að
því búnu hélt ég til skógar með allan
hópinn. Þar kenndi ég þeim að þekkja
tré og fugla, og meðan ég hvíldi mig
í grasinu, eða stoppaði í sokka, lofaði
ég börnunum að leika sér. Stundum
fór ég sjálf í leik með þeim, eða við
sátum og sungum. Og þegar börnin
voru orðin svöng, settumst við að
hinni fátæklegu máltíð, sem varð allt
í einu að dýrindis kræsingum, af því
að við sátum hér úti í skógi og borð-
uðum þar. Á veturna vanrækti ég
aldrei að eiga með börnunum hljóða
stund í rökkrinu. Þau söfnuðust sam-
an í kringum mig og ég sagði þeim
frá öllu, sem ég mundi, frá bernsku
minni og æsku, og börnum þykir
ákaflega gaman að öllu slíku. Og jafn-
vel þótt ég væri búin að segja hundrað
sinnum frá sama atburðinum, vildu
þau fá að heyra sagt frá honum aftur
og aftur. „Æ, mamma, segðu okkur
frá, þegar þú varst lítil.“ Þetta fékk
ég oft að heyra.
Það er mikið um það rætt nú á dög-
um, að börnin sýni foreldrum sínum
og öðru fulltíða fólki litla virðingu.
Ég held, að þetta stafi af því, að börn-
unum hefur ekki verið kennt að gleðj
ast við að rétta öðrum hjálparhönd.
Foreldrarnir gleyma að setja sig í spor
barnanna. Þeir leika sér ekki við þau
og tala of sjaldan við þau í alvöru.
Mín reynsla er sú, að börn og ungling-
ar kunna vel að meta það, að við þau
sé talað í alvöru. Það er ágætt að
stofna ýmis félög fyrir unglingana og
börnin, þar sem talað er um alvarlega
hluti, en ég held, að bezt væri, að allt
slíkt færi fram í heimilunum.
Það er mikilsvert atriði fyrir barna-
uppeldi, að þolinmæðin sé því nær
takmarkalaiís, þegar börnin spyrja um
eitthvað skynsamlegt og vilja fræðast.
Ég man eftir atviki einu í sambandi
við þetta. Ég hafði þá víst gleymt
þessu gullvæga boðorði. Tveir af
drengjunum mínum höfðu spurt og
spurt. Og ein spurningin var meðal
annars sú, hvað væri súgur í eldavél.
Ég reyndi að útskýra þetta, en þeir
vildu fá að sjá, hvernig súgurinn kom,
en þá setti ég hnefann í borðið. Þegar
ég kom inn úr fjósinu morguninn eft-
ir, sátu báðir drengirnir í náttfötun-
um uppi á eldavélinni. Þeir höfðu
tekið af henni hringana. Svo höfðu
þeir fundið göngustaf og bundið háls-
treflinum mínum um endann á hon-
um. Þessu áhaldi stungu þeir svo inn
í reykháfinn. Það var mjótt á mun-
unum, að ég gæfi reiðinni lausan
tauminn, en þá sneru þeir sér til mín
með ljómandi augum og hrópuðu
fagnandi: „Mamma, mamma! Nú vit-
um við, hvernig súgurinn kemur! Nú