Heimili og skóli - 01.12.1950, Blaðsíða 17

HEIMILI OG SKÓLI
133
hennar er allt bjart, og það bregður
jafnvel fyrir brosi á vörum hennar
við og við. Við vitum ekki, af hverju
þessi einmana kona brosir. Kannske
eru það gamlar og ljúfar endurminn-
ingar. Kannske hefur hún einhvern
tíma verið auðug hefðarkona. Hví
skyldi hún ekki brosa, er hún rifjar
upp slíkar minningar? Kannske hefur
hún líka alltaf verið fátæk og ein-
stæð kona. En fátækar konur geta
einnig átt sínar ljúfu minningar. Fá-
tæklingarnir geta líka átt sínar jóla-
minningar. Gleðiboðskapur jólanna
spyr ekki um auð, metorð né húsa-
kynni.
Gamla konan skarar í eldinn við og
við. Hún vill halda honum lifandi.
Þó lítur út fyrir, að hún hafi lokið
við að sjóða jólamatinn, ef hún hef-
ur þá nokkurn jólamat soðið. En hún
skarar samt í eldinn, horfir í glæð-
urnar og bíður, — bíður. Eftir hverju
skyldi hún vera að bíða? Skyldi hún
eiga von á einhverjum? Jólin eru alls
staðar komin, og þó hefur hún ekki
enn kveikt á jólakertinu, — þessu eina
kerti. Hún lítur upp við og við, eins
og hún sé að hlusta. En það var þá
ekkert. Ef til vill hefur lítill smá-
fugl setzt á kofaþakið. Það var allt
og sumt. Nei, það kom enginn. Gamla
konan bíður, — bíður. Átti hún kann-
ske von á einhverjum gesti? Hún leit
enn upp og hlustaði. Jú, — nú heyrði
hún það. Það marraði í snjónum fyr-
ir utan, og það heyrðist greinilegt
fótatak. Eftir litla stund opnuðust
útidyrnar, sem lágu inn í eldhúsið,
og 10—11 ára drengur kom inn.
„Komdu sæl, amma mín,“ sagði
drengurinn glaðlega. „Ertu farin að
bíða eftir mér?“
„Komdu sæll, vinur minn, ég var
orðin dálítið hissa á, hvað þú varst
lengi,“ sagði gamla konan. „En hvern-
ig gekk svo ferðalagið?“
„Ég fór fyrst til blindu konunnar,
eins og þú baðst mig,“ sagði drengur-
inn.
„Og þú hefur fært henni böggul-
inn?“
„Já, en hún sagði, að þetta væri allt
of mikið. Hún bað guð að blessa þig
fyrir sendinguna."
„O, sei-sei, þetta var ekki mikið,
þetta var aðeins smáræði til að gleðja
blindan vesaling. Var enginn hjá
henni?“
„Nei, það var enginn hjá henni.
Það hafa allir svo mikið að gera,
sagði hún. Hún sagðist ætla að biðja
guð að launa þér þetta, því að hún
gæti það aldrei sjálf.“
„Ekkert að launa, ekkert að launa,
drengur minn. Og svo hefurðu nátt-
úrlega óskað henni gleðilegra jóla og
kvatt hana.“
„Já, amma, ég ætlaði að fara, en
þá bað hún mig að lesa fyrir sig jóla-
guðspjallið. Hún sagði, að það yrðu
engin jól, ef hún fengi ekki að heyra
það.“
„Gerðirðu það?“
„Já, amma, ég las fyrir hana jóla-
guðspjallið, en það tafði mig dálítið.
Hún bað mig að lesa það tvisvar, —
lesa það tvisvar, hægt og skýrt.“
„Gerðirðu það?“
„Já, amma, ég las það fyrir hana
tvisvar."
„Það var gott, það var nú gott,