Læknaneminn - 01.07.1967, Blaðsíða 15

LÆKNANEMINN
15
kominn, hvaða tökum verkefnin eru tekin. Hér er máske aðallega spurn-
ing um viðhorf, um uppeldi fremur en námsefni.
Vísindaleg menntun er í rauninni stórt orð. Það felur ekki aðeins í
sér mikil forréttindi, heldur einnig mikla ábyrgð. Vafalaust má skil-
greina það með ýmsum hætti. Ég skil það svo, að það merki fyrst
og fremst þroskun athyglisgáfu og rökhugsunar, þroskun hæfileikans
til að tjá hugsanir sínar skýrt og skipulega, rækt við vöndun í notkun
liugtaka til að firra misskilningi og ósamkvæmni, rækt við þann hugs-
unarhátt, að telja ekkert fyrirfram fullvíst, og þekking á leiðum til
áreiðanlegra heimilda. Það er sitt hvað, þótt saman fari, menntun og
lærdómur.
Ef til vill er ekkert fremur aðalsmark góðrar menntunar en
skyggni á það einfalda í því, sem virðist flókið, vandlæti á heimildir,
fordómalaust mat, hófsemi í fullyrðingum, og yfirlætisleysi, sem er
sprottið af vitundinni um, að þekkingin er takmörkuð, að sannleikur
er í raun réttri afstætt hugtak, að við höfum stöðugt þörf fyrir að
vita betur og leita meira. Fyrir mitt leyti tek ég undir með Lessing,
að ætti ég völ milli sannleikans og sannleiksleitarinnar, kysi ég heldur
— leitina.
Þetta er sonur minn, hann er að læra að verða vírus.