Læknaneminn - 01.07.1967, Blaðsíða 31

LÆKNANEMINN
31
Bókasafn.
Sú deild HÍ, sem trúlega hefur
mest verið vanrækt er Háskóla-
bókasafn. Mörgum stúdentum og
öllum fræðimönnum sem einhvern
tíma hafa unnið að vísindalegu
verkefni, er vel Ijóst hve ómetan-
lega hjálp gott bókasafn getur
veitt. Með hinum mikla vexti
flestra vísindagreina verður stöð-
ugt fráleitara að nokkur einstakl-
ingur geti sjálfur átt allar þær
heimildir, sem hann þarfnast í
grein sinni. Sú er einnig raunin að
fæstir bæta sér upp bókasafns-
skortinn með auknum kaupum
bóka og tímarita. Hin einfalda af-
leiðing er sú að menn lesa miklu
minna og einkum þó miklu
þrengra. Hver sá sem vill verða
virkur þátttakandi í vísindagrein
verður að vinna slíkt verkefni
jafnt og á löngum tíma. Það er
meira um vert að ala stúdenta upp
við notkun bókasafna þannig að
þeim verði að ævivana, heldur en
hitt að þvæla þeim gegnum stórar
bækur. Bókasafnið þarf að eignast
sinn sess í kennslunni sjálfri og
stúdentum þarf að verða eiginlegt
að nota það. Staðall deildarinnar
getur ekki hækkað verulega frá
því sem nú er nema gert sé til
Háskólabókasafns af talsvert
meiri rausn en verið hefur nú um
nokkurt bil. Hér er tvennt sem
einkum þarf með: 1 fyrsta lagi
þarfnast safnið aukins húsnæðis
fyrir starfsemi sína og aukins fjár
til að auka bókakost og bæta þjón-
ustu við notendur safnsins. 1 öðru
lagi þarf að kynna stúdentum
safnið betur, gera þeim það að-
gengilegra og hvetja þá til að nota
það meira en verið hefur.
Tillögur Arne Martinsen.
Svo sem kunnugt er hafa á veg-
um Læknadeildar verið gerðar
áætlanir um breytingu á kennslu-
háttum deildarinnar. Lagt er til að
í stað misseraskipta eins og nú er
verði komið á annakerfi, þannig að
alltaf sé við kennslu lögð megin-
áherzla á aðeins eina grein í senn.
Ætlazt er til að lokið sé að mestu
á einni önn kennslu í þeirri grein
sem þá er fyrst á dagskrá, en
kennsla í sömu grein á öðrum önn-
um er miög takmörkuð.
Líffræði almennt er mjög stór
grein. Vegna stærðar líffræðinnar
hafa menn skipt henni niður í und-
irgreinar þar sem athvglinni er
beint að sérstökum hliðum henn-
ar. Þannig eru greinar sem lífefna-
fræði, lífeðlisfræði, erfðafræði,
meinafræði o.s.frv. Hver sá sem
vill læra líffræði verður að helga
sér meginatriði þessara undir-
greina. En þar sem undÞgreinarn-
ar lýsa ýmsum hliðum sömu fvrir-
bæra, er mikilvægt að bað sé lesið
saman sem saman á. Með öðT’nm
orðum námið þarf að vera alhhða
í bókstaflegri merkingu þess orðs.
Það er vandséð hvernig nám getur
hugsanlega orðið alhliða ef anna-
skipaninni verður komið á. Með bví
að setia anatomiu, lífeðlis- og líf-
efnafræði á ólíkar annir vrðu þess-
ar greinar slitnar hver frá annarri,
en innbyrðis tengsl hlvtu óhjá-
kvæmilega að verða óljósari og
rýrari. Með því að bétta nám ein-
stakra greina á tiltölulega stuttar
annir yrði kerfið allt ósveigjan-
legra en ella. Viku forföll vegna
veikinda eða annars mundi tákna
óhóflega mikið tap í einhverri
ákveðinni grein, sem erfitt gæti
reynzt að vinna upp aftur það sem
eftir lifði tiltölulega stuttrar ann-
ar. Kennsla mundi öll fá á sig svip
hraða og flýtis. Samrýmist það illa
þeirri kunnu staðreynd að mörg
atriði í fræðilegu námi verða oft
ekki Ijós fyrr en nokkur tími er