Læknaneminn - 01.07.1967, Qupperneq 16

16
LÆKNANEMINN
FRÁ RITSTJÓRN
I sumar munu færri íslenzkir læknanemar fara utan í stúdenta-
skiptum en dæmi eru til um, síðan stúdentaskiptin hófust að ráði. Eins
og flestum er kunnugt, eru þessar námsferðir mjög ódýrar og í flest-
um tilfellum ágætlega heppnaðar. Það er því ömurlegt til þess að vita,
að læknastúdentar skuli vera orðnir slíkir peningasafnarar og bók-
námsdraugar, að þeir telji sig hvorki hafa efni á né tíma til að
kynnast lítillega kollegum og læknisfræði annarra þjóða.
I síðasta „Læknanema" var skýrt frá því, að á þingi stúdenta-
skiptastjóra og fulltrúaráðs alþjóðasamtaka læknanema (I.F.M.S.A.),
sem haldið var í Prag um síðustu áramót, hafi það sjónarmið komið
fram, ,.að skylda þátttökuríkin til að senda fulltrúa til allra þinga sam-
takanna". Svipað sjónarmið mun og hafa komið fram á aðalmóti sam-
takanna í Aþenu á s.l. sumri. Þótt ólíklegt sé að Félag læknanema
muni styðja þessa hugmynd, er vitaskuld mjög æskilegt að F.L. taki
sem virkastan þátt í alþjóðlegu samstarfi m.a. með öflugum stúdenta-
skiptum og þátttöku í sem flestum þingum I.F.M.S.A. Þess ber þó
ætíð að gæta, að fulltrúar okkar séu rækilega undirbúnir fyrir þing-
haldið, en ekki sendir í flaustri á elleftu stundu.
Hér í blaðinu hefur margsinnis verið lýst yfir stuðningi lækna-
nema við hugmyndina um hópstarf lækna og læknamiðstöðva á Is-
landi. Ungir læknar hafa skrifað ítarlega um málið og nokkrir hafa
þegar hrint hugmyndinni í framkvæmd, þótt mikið vanti á, að enn sé
til fullkomin læknamiðstöð.
Af fenginni reynslu er ólíklegt að yfirstjórn heilbrigðismálanna
muni í raun beita sér fyrir skjótri lausn þessara mála. Það eru því
læknarnir sjálfir, sem verða að hafa alla forystu til úrbóta. Á síðasta
aðalfundi Læknafélags Islands, sem haldinn var að Laugum, kom fram
tillaga, undirrituð af öllum fulltrúum svæðafélaganna, þess efnis, að
stjórn L.í. leitaði samstarfs við heilbrigðisyfirvöld landsins um upp-
byggingu læknamiðstöðva með sameiningu 2 til 4 læknishéraða. Enn-
fremur var í þessari tillögu bent á Borgarnes sem hagkvæman stað,
þar sem raunhæf reynsla fengist á starfsemi slíkra stöðva.
Ef að líkum lætur á tillagan eftir að velkjast lengi í pappírsflóði
dóms- og kirkjumálaráðuneytisins, en á meðan helzt núverandi ástand
að sjálfsögðu óbreytt. En á hvern hátt geta læknar haft áhrif á gang
mála? Þeirri spurningu verður ekki svarað hér, en aðeins undirstrikuð
nauðsyn þess að læknar sýni samheldni og styðji málið heilshugar. Það
er t.d. ekki vænlegt til árangurs að eldri héraðslæknar og þó einkum
ungir læknar haldi áfram að sækja um stöður, sem beinlínis stuðla að
því að viðhalda úreltu skipulagi heilbrigðisþjónustunnar í landinu.
V. H.