Læknaneminn - 01.07.1967, Qupperneq 33

LÆKNANEMINN
33
Eg held eg skilji hulduljóðið þitt,
þinn rómur kveður; eg er alda á sænum,
en það er eigi aðallífsstarf mitt
að óma rótt í hæga næturblænum.
Nei, mér er annað æðra takmark sett,
eg á að vinna bug á gömlum löndum.
Eg á að mola sundur margan klett
og mynda nýjan reit á öðrum ströndum.
Og þótt eg beri eigi höfuð hátt
og hnígi bráðum látin ströndu viður
þá hef eg samt þann alheims mikla mátt
sem myndar nýtt, en brýtur gamalt
niður.
Karl H. Proppé, stud. med.:
Undanfarið hafa kennsluaðferð-
ir og kennslutilhögun verið ofar-
lega á baugi. Á döfinni er nýtt
kennslukerfi við læknadeild Há-
skóla íslands og töluverðar vanga-
veltur og umræður manna á meðal
vegna þess.
Allur áhugi á kennslumálum er
ótvírætt lofsverður og hvetjandi
til framfara í menntun læknanema
sem og annarra stúdenta við Há-
skólann.
Því má þó ekki gleyma, að
kennsluaðferðir og kennslukerfi
eru ekki aðalatriðið, heldur það
mannval, er tekur að sér að nema
læknisfræði, það mannval, er tek-
ur að sér að mennta lækna og sá
andi fróðleiksfýsnar og sannleiks-
ástar, sem á að vera ríkjandi inn-
an háskólaveggja hvarvetna og
er undirstaða vísinda og fram-
fara.
Þetta á reyndar við um mennt-
un almennt, en hvað viðkemur
læknakennslu bætast við ýmsir
sérhæfðari þættir, svo sem gæði
hinna ýmsu sjúkradeilda þar sem
kennsla fer fram, tilraunastarf-
semi o. fl. — Menn eru misjafnir,
bæði nemendur og kennarar. Segja
má þó, að læknanemar séu úrval,
— þ. e. a. s. að valið er úr með
ströngum prófum og eru þeir
vegnir og settir í gæðaflokka eftir
misjöfnu mati kennara.
Kennarar eiga einnig að vera
valdir, þó að á annan hátt sé, og
þeir fá einnig sinn gæðaflokk og
einkunn hjá nemendum sínum. Mat
dauðlegra manna á öðrum dauð-
legum mönnum hlýtur alltaf að
verða ófullkomið.
Eini mælikvarðinn hversu til
hefur tekizt, er, hvernig ungum
læknum vegnar, þegar þeir hefja
störf, hér eða erlendis.
Eftir fréttum að dæma virðast
þeir í góðu áliti. Þess vegna má
ganga frá því sem vísu, að Háskóli
íslands hafi yfir að ráða góðum
kennurum og duglegum læknanem-
um, sem ekki láta bugast af skorti
á ýmsu því, sem með öðrum bióð-
um er talið nauðsynlegt til góðrar
læknamenntunar.
Það er ekkert launungarmál,
að gæðum ýmissa sjúkradeilda,
sem ætlað er að sjá um kennslu
læknanema, er mjög ábótavant og
tilraunastarfsemi, er stúdentum
stendur til boða. er engin.
Þióð vor er lítil, en hún er ekki
fátæk. Hún á úrval góðra manna,
sem er mesta ríkidæmi þjóðar og
hún getur aldrei orðið svo fiár-
hagslega snauð, að hún hafi ekki
efni á að búa þeim sæmileg starfs-
skilyrði.
En bví má ekki gleyma, að bað
er ekki hægt að kenna erfiðri
starfsaðstöðu um allt, er aflaga
fer.
I nefndaráliti um framtíðar-
skipulag spítalalæknisþiónustunn-
ar, sem birtist í Læknablaðinu
1.—2. hefti, febrúar—apríl 1967
segir orðrétt:
„1 nefndinni var enginn áerein-
ingur um, að íslenzkir spítalar
voru fyrir neðan meðallag um að-