Læknaneminn - 01.12.1968, Qupperneq 17

LÆKNANEMINN
17
þyki æskilegri en aðrir til læknanáms, sem ekki þurfa langan tíma
til að átta sig á breyttum aðstæðum, heldur nái fljótt tökum á nýjum
viðfangsefnum og geti án mikils erfiðis sannað það fyrir öðrum. Fáir
munu svíkjast um að lesa þann bókakost, sem fyrir er lagður, algeng-
ara mun að skræðurnar séu lesnar upp til agna. Samt falla menn.
Sennilegt er, að menn geri sér ekki ljóst, að aðrar kröfur eru gerðar
til manna í háskóla heldur en í menntaskóla. En þar sem sú skoðun
ríkir, að þetta próf sé níðangurslega þungt, er eðlilegt. að menn kippi
sér lítið upp við að falla. Nú orðið þykir það ekki í frásögur færandi,
fyrr en maður fellur í þriðja eða fjórða sinn. Þarna er kominn fram
alvarlegur galli á kerfinu. Prófið hefur að mestu glatað fráfælumætti
sínum. Menn taka einfaldlega ekki mark á úrskurði þess. Nú er því
svo komið, að í stað þess að stytta vist manna við deildina er prófið
farið að lengja hana. Mönnum smálærist, hvað til þarf, og hrökkva
inn á endanum, ef þeir bara þrauka nógu lengi. Má því búast við
því, að sumir Ijúki námi sínu á ekki skemmri tíma en tíu árum, og
hvað er þá unnið með þessu dæmalausa prófi?
Hverjum tilgangi þjónar það þá, að herða enn á kröfugerðinni ?
Slíkt er engin lausn, - veitir kannski einhvern gálgafrest, Nær væri
að grafast fyrir um orsakir þessarar miklu aðsóknar og athuga í
ljósi slíkrar rannsóknar, hvort ekki mætti ráða einhverja haldgóða
bót á hinu slæma ástandi. Mörg-um þykir líklegt, að lausnin felist í
sköpun fjölbreyttari möguleika til náttúrufræðináms við H.I. en nú
eru fyrir hendi. í menntaskólum hefur þróunin gengið í þá átt að
glæða sem mest áhuga manna á þessum fræðum. Er því ekki undur,
þótt menn leiti þess innan læknisfræði, sem ekki er útlit til að finnist
innan guðfræði, lögfræði eða annars þess, sem háskólinn hefur upp
á að bjóða. Við þetta bætist, að mikil óáran hefur ríkt innan tann-
læknanáms og í lyfjafræði lyfsala undanfarin ár, svo heita hefur mátt
óhugsandi að hefja nám í þeim greinum. Ástæða er þó til að binda
talsverðar vonir við áform þau, sem nú eru uppi um aukningu á nátt-
úruf ræðikennslu.
Þegar svo er komið, að menn hafa um eitthvað fleira að velja
líffræðilegs eðlis en læknisfræði, er þess að vænta, að umsátrinu um
læknadeildina létti. Má þá vera, að forráðamenn deildarinnar fái ráð-
rúm til að huga að framförum innan deildarinnar og jafnvel tækifæri
til að létta stúdentum lífið eitthvað í stað þess að eyða kröftum sín-
um í að hugsa upp ný og ný ráð til að fæla þá frá námi.