Læknaneminn - 01.12.1968, Blaðsíða 22

22
LÆKNANEMINN
eitthvað sé talið, en lítill sem eng-
inn árangur hefur fengizt.
4. Orthopaedisk meðferð. Hana
ber að varast á byrjunarstigi, eins
og Watson-Jones leggur mikla
áherzlu á, en seinna koma til
greina manipulationir á liðum;
það getur verið, að þær auki hreyf-
inguna, sé þeim beitt á réttan hátt
og á réttum tíma.
5. Phophylaxis. Enda þótt þetta
sé hér síðast upptalið, hlýtur það
þó að vera það, sem fyrst og fremst
snýr að öllum læknum og eins og
Watson-Jones benti réttilega á,
hið þýðingarmesta. Mikilvæg er
alúð í réttri meðferð allra áverka
allt frá því fyrsta og skynsamleg
notkun gips og annarra immobil-
izationstækja og e. t. v. ekki síð-
ur skynsamleg ásetning þessa,
þannig að sjúklingarnir hafi
tækifæri til að æfa og nota eins
marga liði og tegund áverkans
leyfir. En einmitt í þessu einfalda
atriði er furðu oft syndgað.
Endanleg útkoma þessa synd-
roms er á ýmsan veg. Minni hátt-
ar tilfelli ná sér oft að fullu með
réttri meðferð. Oft sjást varan-
legar hreyfingarhindranir og var-
anleg osteoporosis og stundum
rekst maður á varanlega anchyl-
osis. Fyrir fætur er prognosan tal-
in betri en hendur, þó sjást perm-
anent spastiskir flatfætur. Til-
hneigingu til þykknunar á palmar
fasciunni og myndunar Dupuytr-
ens contracturu hafa ýmsir talið
talsvert aukna.
#
Bekkurinn átti að skrifa ritgerð og kennslukonan skýrði frá verkefn-
inu: „Ritgerðin á að fjalla um efni, sem skipta miklu máli fyrir okkur:
Trúarbrögð, konungsstjórn, kynferði og hulda leyndardóma."
Fimm mínútum seinna rétti Lísa litla upp höndina og sagði: ,,Ég er
búin.“
„En LÍ3a, það er ómögulegt, tíminn er rétt að byrja,“ sagði kennslu-
konan. „Lof mér samt að sjá“.
1 stílabókinni stóð: „Guð almáttugur", sagði prinsessan. „Er ég nú
orðin ólétt aftur? Hver getur átt það?“
#
Jón var vanur að koma heim syngjandi fullur á hverju laugardags-
kvöldi og frúin sömuleiðis vön að láta hann kenna ærlega á teppabank-
aranum við þau tækifæri, en allt kom fyrir ekki. Þess vegna ákvað
hún að reyna fleiri ráð. Næsta laugardagskvöld kom Jón heim útúr full-
ur á rúlluskautum og konan tók á móti honum með kossum og faðm-
lögum og dró hann með sér inn í stofu, þar sem nóg vín var á borð-
um. Hún tyllti sér á sófann í sínum flegnasta kjól og kurraði: „Viltu
ekki fá þér sæti hjá mér, elskan mín?“ „Jú, takk“ umlaði Jón og
horfði undrandi í kringum sig. „Það get ég vel. Ég fæ hvort eð er ekkert
nema barsmíð, ef ég fer heim til kerlingarinnar."
#
Tveir vistmenn sátu framan við elliheimili á heitum sumardegi og
ræddu um ungu stúlkurnar, sem gengu fram hjá í stuttbuxum.
„Nei,“ andvarpaði annar. „Öðruvísi var það, þegar við vorum ungir.
Þá lét kvenfólkið sér þó sæma að ganga í piisi jafnt sumar sem vetur."
„Já,“ svaraði hinn. „Og ekki bara einu pilsi, nei, það var eins og að
fletta heildarútgáfu Dostojevskis.“