Ferðir - 01.05.1990, Qupperneq 9

i-1-: K i) i h
9
þcgar yfir flaug vclin Vestfirðjngur og kastaði niður þeim skilaboð-
um að við hefðum rctta stefnu og kl. hálf tólf yrði skotið á loft svif-
blysi af slysstað. Eins og áður cr sagt átti fólkið að sitja í allsnægtum,
manni datt í hug að það sæti í stoppuðum stólum í baðhita og væri
að spila Ólscn Ólsen.
Við sáum blysið og komum klukkustund síðará slysstaðinn. Fólk-
ið kom á móti okkur og hcilsast var með faðmlögum. Farna var
ömurlegt um að litast, vængjalaus flugvélarskrokkur cins og snævi
dritinn fjallgarður en mótorar, vængir og allskonar varningur lá
dreift um jökulinn. Margraddað hundaspangól lét illa í eyrum en
aumast var þó að sjá fólkið sjálft, vafið og dúðað í allskonar efni
með blóðhlaupin augu, marið í andliti og blátt af kulda í frostnæð-
ingnum. Því var nú gefinn kostur á aö setjast inn í björgunarvélina
sem tilbúin var að reyna að komast á loft. „Ég fer ekki, cg fcr ekki."
kvað við hjá fólkinu, en hvað mcð farangur áhafnarinnar. „Það er
eins gott að henda honum," sagði flugfreyjan. Einn af áhöfninni
fékkst þó til að fara inn í vélina. Reynslan frá deginum áður þegar
vélin komst ekki á loft skapaði fólkinu óvissu og hræðslu og fannst
sér best borgið undir handleiðslu okkar komumanna.
Þessi björgunarvél var tveggja hreyfla „Douglas“. Ncöan á bol
hennar voru festar gríðar stórar járnplötur með rifum fyrir lending-
arhjól. Neðan á þessar járnplöturn var festur margfaldur
krossspónn,.líklega svo járnið ekki frysi fast við ísinn. Meðferðis í
vélinni voru nokkrar rakettur er grípa átti til ef illa gengi að komast
á loft. Hafði flestum verið eytt deginum áður, án árangurs nema
hrella fólkið. Nú skyldi reyna til þrautar. Vélin brá sér í villtan dans,
raketturnar spúðu eldi og hún hvarf næstum í gufu og snjórok og
haldið var um tíma að hún væri komin á loft en svo var eigi. Þegar
raketturnar voru útbrunnar kom vélin til baka heldur rislág og stillti
sér við hlið Geysis. Það kvisaðist meða! lólksins að illa hefði farið ef
vélin hefði komist á loft því í hamförunum hafði losnað krossspónsp-
lata og skemmt stýrisbúnaðinn.
í öllum þeim forvitnisferðum sem flugvélar höfðu svcimað yfir
fólkinu, hafði láðst að koma til þess raunhæfum jöklabúnaði eins og
áður er getið. Það hafði að vísu fengið smáprímus algerlega ónot-
hæfan, baukamat, vítamíntöflur, súkkulaði og smá vatnsbauka svo
og skíði og skíðaskó en of lítið af brúklegum skjólfatnaði. Vistin á
jöklinum var óþolandi. Fólkið hélt til í bol vélarinnar sem lá á hvolfi,
hurðir voru á bak og burt og dyrnar of stórar til að hægt væri að