Ferðir - 01.05.1990, Síða 17

I- !•: H H I I!
óhöppin og mistökin. Paö hefur ekki veriö skýrt hvað olli því að
flugvélin á leið frá Luxemburg kom að austan yfir hálendi íslands
(talað var um að heyrst hefði í henni yfir Alftafirði) og hélt í vestur
með nokkuð rétta stefnu á heimavöll. Ef til vill hefði allt farið vel
heföi hún verið í ofurlítið meiri hæð. Ising gat hafa valdið nokkru
um, því á hálendinu var þessa nótt og lengur citt mesta óveður.
norðan hvassviðri og snjókoma.
Margnefndur jeppaleiðangur úr Reykjavík sem kom norður yfir
hálendið og slóst síðar í för að Kistufelli var á sama tíma og Geysir
fórst veðurtepptur við Gæsavötn í fleiri daga. Sjálfur gisti ég þessa
örlagaríku nótt við Kverká. Tek ég orðrétt upp smákafla úr
„Ferðum" tímariti Ferðafélags Akureyrar frá árinu 1972.
„Við tjölduðum í skjóli við bílinn og bárum grjót á skarir. Rétt
eftir kl. 11 vorum við háttaðir í poka okkar og sungum kvöldsálm að
venju, en vindbyljir og regndembur önnuðust undirleik á tjalddúkn-
um. A þeirri stundu voru nokkrar manneskjur og hundar á fljúgandi
ferð í illviðri og náttmyrkri yfir Vatnajökli. Sú ferð endaði á Bárð-
arbungu."
En víkjum nú aftur að slysinu sjálfu. Við áreksturinn brotnuðu
báðir vængir af flugvélinni og bolurinn einnig, þannig að afturpartur
hans lá á hvolfi en framparturinn á hliðinni. Við þennan snúning á
bolnum rifnuðu göt á byrðinginn. Pað var lán, því á klefa flugfreyju
opnaðist rífa út milli gildra máttarstoða. Þar náðist hún út með
naumindum, annars hcfði hún orðið að vera innilokuð í flakinu.
Ævi fólksins var ill en ekki vonlaus eftir að í hendur þeirra barst
öxi. Þá hófst löng örvæntingarfull barátta að brjóta með henni leið
að senditækjum vélarinnar. Jafnframt var, þegar veður lægði, raktir
sundur taustrangur og dökkt neyðarmerki táknað á sléttan snjóinn.
Svo rann upp sú stóra stund að flugvél fann slysstaðinn. Það var
kastað til fólksins dósamat, vatnsbaukum, súkkulaði og vítamíntöfl-
um o.fl. eins og fyrr er sagt, en geta mátti sér til að áhöfnin væri
sárþjáð af þreytu, kulda og matarleysi sólarhringum saman. Það var
nauðsyn að láta fólkið hafa þá strax, tjöld, hitunartæki, tilbúinn mat,
skjólfatnað og ullarvoðir. Veðri mátti ekki treysta til skjótrar björg-
unar. Þá hefði áhöfnin getað komið sér upp tjaldbúðum fjarri
hundaspangóli og bensínmengun og getað átt þolanlega ævi meðan
beðið var eftir björgun.
Kem ég nú aftur að því að við vorum illa búnir til jökulgöngunnar.
Ýmislegt höfðum við þó tekið með að heiman, til öryggis þó búist